Son noktayı koymak diye bir şey yok. Bu uzun bir yürüyüş ve hepimiz bu yürüyüşün birer adımıyız. Adımın hakkını verip ileri devam etmezsen ayakların dolanır, tökezler düşersin. Arkandan gelenleri de düşürürsün. O yüzden her gün yine ve yeniden yolumuza devam etmek zorundayız. Tecellide tekrar yoksa, yolda durmak da yok.
Sayfa 160
Dünya telaşesi içinde iken sana vakit ayırandan bir adım geri kalma, yok dünyanın her meşgalesine vakit bulup sana vakit bulamayandan bir değil bin adım geri durmak fayda vardır.
Ben hiçbir zaman paraya önem vermedim, param yok ve zengin değilim. Paranın önem taşıdığı tek bir durum vardır, o da başkalarına yardımcı olunacağı zaman. Bunun dışında para sadece ıstıraba yol açar; tüketim çılgınlığı, bir şeyler biriktirip durmak, bunlar mücadele edilmesi gereken fikirlerdir.
Sayfa 31 - Sel Yayıncılık, 1. Baskı : Kasım, 2013Kitabı okudu
Bu kalabalık bunaltıyor artık. Varlıkları değil, sesleri. Koca bir gürültü koca bir kıyamet, asıl duymamız gerekenleri gizliyor gibi. Ayhan Geçgin, "İnsan sesinin olmadığı bir yere gitmek, durmak, sadece boşluğu dinlemek istiyorum. İnsan sesi, dinlemem gereken şeyi işitmemi engelliyor." der. Öyle bir his sevgili okur: Kısacık bir
Bir şeyler var. Biliyorum. Hissediyorum. Bir şeyler var ve sürekli zihnimin kıvrımlarında koşturuyorlar. Bir geçmişte, bir gelecekte dolanıp duruyorlar. Şimdiye değmeden, yalnızca eski ve yenide duraklıyorlar. Yakalamaya çalışıyorum. Anlamlandırmaya. Lakin yavaşım biraz. Biraz yorgun, biraz kırgın, biraz da ölüyüm onlar için. Titrek ellerim sigara tutmaktan bile acizken onları yakalama fikrine nerden kapıldım bilmiyorum. Her gece uykularımdan ediyorlar beni. Tam yakaladım sanarken bir bakmışım halen olduğum yerdeyim. Değil bir adım, bir milim bile yaklaşamamanın doğurduğu öfkeyle yanıyorum içten içe. Bir rüzgar esiyor, bir çocuk koşuyor yamacıma. Bir genç kaçıyor benden. Anlamlandıramıyorum. Bunlar bana ait ise, asıl parçam hangi anının zincirlerine tutsak? Koşmak istiyorum. Fakat ayaksızım. Durmak istedikçe batıyorum, hareket ettikçe derine iniyorum. Tanrım, durmamın yolu yok mu? Zira birazdan tükeneceğim. Öleceğim belkide. Hiç yaşayamadığım hayata gözlerimi yumacak, hiç bulamadığım kendimi tamamen kaybedeceğim. Daha tanışmadan sona uğurlayacağım. Bu adil değil. Tanrım, her tarafından haksızlık akıyor bu durumun.
(Yazı şahsıma aittir.)
"İstiklâl! Ey millet, bu uğurda durmak yok! Sen yürüyüşünü sürdür! Zafere kadar!"
Mehmet Akif Ersoy
Yaratıcının istediği hikmeti kabul etmeyince, Süreyya kedisinin varoluşunu ve onun yeni bir forma geçişini anlamada hataya düştü. Çünkü Neptün'ün ölümünü kendi isteği ve arzuları İçinde yorumlamıştı. Bu, Süreyya açısından tam bir bencillikti.
Süreyya kasten, bencilliğinden, gururundan, öfkesinden dolayı kalbini Yaratıcıya kapatınca, bütün varlıklara da kapatmış oldu. Artık hiçbir şeyi yoktu. Hiçbir şey elinde kalmıyor, her şey yok oluyor, bir kara delik gibi her varlık bir hiçliğin içinde eriyor ve yok oluyordu. Yaşam ona bir kara delik gibi gelmeye başladı. Bir gün kendisini de yutacak kara delik onu korkutuyor, boğuyor, yaşama temellerini yıkıyor, alaşağı ediyordu.
Kararına vicdanı karşı çıkıyordu. Süreyya vicdanını dinlediğinde mutlak bir Yaratıcıya ihtiyaç hissediyor; Mutlak bir Yaratıcıya dayanmak, bel bağlamak, O'na göre yaşamak istiyordu. Ama benliği buna direniyor, kendi başına olmak istiyor, Mutlak bir Varlığa ihtiyaç hissetmeden yaşama tutunmayı arzuluyor, kendi ayakları üzerinde durmak istiyordu. Süreyya'nın hayatı bir savaş alanına dönmüştü. Benliği ile vicdanı arasında kıyasıya bir mücadele sürüyordu.
Gerçekte insan her an kendini aşmalı, kendisine varoluş imkânı tanıyan Mutlak Varlığa yönelmeli. O'na dayanmalı, varlığını ve tüm varlıkların varlığını O'ndan bilmeli, kendi gerçekliğinin. gücünün sınırlarının farkında olmalı değil miydi? Süreyya'nın yanılgı noktalarından biri de buydu. Kendi sınırlarını, mutlak bir hiçlikte başlayan ve biten gücünü kuvvetini hiçlik sınırlarından çıkaran benliğinin oyununa gelmişti.
Sayfa 34Kitabı okudu
