Bir, iki, üç, dört, beş, dönüş. Bir, iki, üç, dört, beş, dönüş: Yürüyorum, durmak, yorulmak bilmeden yürüyorum, hırsla yürüyorum, genellikle gevşek olan bacaklarım bugün gergin. Başıma gelenlerden sonra, sanki bir şey ezmek ister gibiyim. Ayaklarımla neyi ezebilirim ki? Altımda betondan başka bir şey yok. Hayır, böyle yürümekle pek çok şeyi ezebiliyorum. Yönetime hoş görünmek için bu kadar alçalabilen doktorun ödlekliğini eziyorum. Başka sınıfın acı ve sıkıntılarına kayıtsız kalan bir sınıfın kayıtsızlığını eziyorum. ... Belirli bir cinayet işlediği gerekçesiyle bir adam hakkında patırtılı yazılar yazın polis muhabirlerinin birkaç ay sonra aynı adamın varlığını bile unutabilmelerinin eziyorum. Suçlayanla kendini savunan arasında bir "hitabet oyunu" halini alan ceza mahkemeleri usulünü eziyorum. ... Hiçbir örgüt ya da kuruluşun bu yönetim sorumluluklarını sorguya çekip çürüme yolunda, iki yılda bir, neden mahkûmların yüzde seksenini yok olduğunu sormayışını çiğniyorum. İntihar, düşkünlük, devamlı açlık, iskorbüt, verem, delilik ve erken bunama teşhisleriyle imzalanan resmi ölüm raporlarını çiğniyorum. Kim bilir daha neler eziyorum ayaklarımın altında? Ama bütün bu olup bitenlerden sonra herhalde eskisi gibi yürümüyorum, her adımda bir şeyler çiğniyorum.
Acı çekmek, insanın gücünü törpüler, yok eder. Oysa güçlü olmak dik durmak zorundayız.
Sayfa 221Kitabı okudu
"El bombası gibiyim," dedim tekrar. "İnsanlardan uzak durmak, kitap okumak ve düşünmek ve sizinle takılmak istiyorum çünkü sizi incitmem konusunda yapabileceğim hiçbir şey yok çünkü çok yakınımdasınız ve bırakın da bu dediklerimi yapayım, tamam mı? Depresyonda değilim, daha çok dışarıya çıkmam filan gerekmiyor. Ve sıradan bir genç olamam çünkü bir el bombasıyım."
Aşk insanı yiyip bitiren bir oluş,biliyor ama elinde değil ondan uzak durmak.Aralarında gidip gelen sözcüklerin sarsıcılığına,o güzel bedenin eşsiz görüntüleriyle aklını başından almasına nasıl direnebilir? Onun bütün ruhu ve varlığıyla yalnızca kendisine ait olmasını istemekten nasıl vazgeçebilir!
Ne zaman,ne zaman benim olacak? Kim bilir? Uzun sürse de beklemeye kararlı. Beklentisi büyük olan için zamanın önemi yok. Birlikte kanatlanmayı umduğu birini bekleyen için. Aşk bir süreklilik değil,bir uçurum,iyi kötü anlar,hızlı ya da ağır iniş çıkışlar,düşüşler,yükselişler yaşanacak elbet ama bu kez uzun sürmesi için her türlü özveriye hazır.
"niçin okul değil de cami yapıyorsunuz diye bağırdım ona"
"inandığımız şeyi yaparız diye bağırdı bana"
"neye inanıyorsunuz siz diye bağırdım ona?"
"önce camiye inanıyoruz hamdolsun"
"okula inanmıyor musunuz"
"dinimizi, inancımızı, büyüklerimizi, gerçek kahramanları öğreten okullara inanıyoruz ve yapıyoruz onları da yani imam hatip lisesi değil henüz istediğimiz gibi değil ama biz halk olarak aramızda para toplayarak heyetler kurarak ve devletimizin arzusu olarak okullarda. yetişen çocuklar var ya çok daha bilgili ve daha kişilikli daha saygılı tarihimizde hakkı olanlara yıkanlara değil yapanlara karşıdırlar müstemleke tipi kalkınmaya karşıdırlar bu tip kalkınmadan milleti kurtarmak isteyenleri asanlara karşıdırlar batının planlarını kendi düşünceleri saba zavallılara"
"yeter sayma artık diye bağırdım ona"
"durmak yok başladım bir kere diye bağırdı bana"
"dur yoksa durdurmasını bilirim ben diye bağırdım ona"
"geçti artık diye bağırdı bana
beni boğdurup çeşitli kışkırtmalarla
başkalarının planlarını kendi düşüncelerin sanarak beni boğarsan da
geçti artık
artık çocuklarım da komşularım da
akrabalarım da ulusum da biliyor
benim söylediklerimi yıkıl şimdi"
"seni duymamak için kulaklarımı tıkadım"
"senin beyninin içinde kelimelerimiz.
dehşetle bakıyorum sana, geçenlerde
oğlum bana
baba
öğretmenim bizlerin maymundan türediğini söyledi dediği zaman baktığım gibi
yıkıl şimdi"
Sayfa 28Kitabı okudu
YÜRÜMEK BILE ZOR!
Evrim teorisini, üç aşagi beş yukari biliyorsunuz.
Insanoglu dört ayak yatay pozisyonda hareket ederken, yavaş ya^ vaş iki ayakli olmuş. Yani
dikey yaşamaya başlamiş.
Çok güzel. Insaniz, zekiyiz, farkliyiz, diger kiytirik yaratiklar ya' tay gezerken biz dimdik
yürüyelim falan da...
Fizige aykiri!
Olmuyor işte, oluyor mu?
Ikide bir düşüyorsun.
Hiç yürürken aniden tökezleyen, kafa üstü düşen kedi gördün mü?!
Halbuki, mesela ben, düz yolda düşerim!
Neden? Denge!
Ufacik iki ayak, koca vücudu taşiyamiyor!
Hayir, masalar bile durdugu yerde dört ayakli! Nedir bizdeki bu kendine güven?
Sonra, tabii, eve gelir gelmez, özüne dönüp yatay duruma ge-çiyorsun.
Ayak uzatmali sandalyeler, dev kanepeler, uzaktan kumanda.
Zannediyoruz ki tembellikten. Hayir.
Yatay duruma, yani tabii halimize geçmeye ve orada mümkün oldugu kadar kalmaya çalişiyoruz!
Ayakta durmak ve yürümek çok zor. Ayrica da bunun, rahatina düşkün olmakla hiç alakasi yok.
Biz hâlâ evrimi tamamlamaya çalişiyoruz!
Sayfa 138Kitabı okudu
