Ela Gözlü Pars
Osmanlı’nın son zamanlarının Celile Hanım’ın ağzından anlatıldığı bu vesileyle de hem Celile’yi hem de Nazım Hikmet’i daha yakından tanıma imkanı vermiş bir kitap olarak düşünebiliriz bu romanı.
Cumhuriyet’e giden adımları gösterirken dönemle alakalı pek çok tarihi ana da tanıklık edebileceğimiz bir eser olmuş . Hatta kitaba başlarken tarihten bu kadar faydalanacağını tahmin etmemiştim ancak bu beni memnun etti. Kitabın ismi Celile olsa da Nazım ile ilgili kısımları -zannediyorum şairin ününden- çok daha merakla ve ilgiyle okudum.
Kitabın sanırım en şaşırdığım kısmı Celile ve Yahya Kemal aşkına yakından bakacağımı düşünürken bu kısmın çok az yer tutmasıydı. Hatta kitabın yarısına kadar Yahya Kemal’in gelişini bekledim. Kitapta da Celile’nin hayatında da şair tahminimden daha az yere sahipmiş. Ayrıca şiirleriyle devleşen Yahya Kemal, bu eserde hiç de akıllara yer etmiş haliyle anlatılmıyor. Sadece şiirleriyle bilseydik diye bile düşünmedim değil. Daha önce Mina Urgan’ın 
Bir Dinozorun Anıları eserinde de Yahya Kemal’den iyi bahsedilmiyor oluşu benim şaire karşı düşüncelerimi etkiledi.
Kitapla ilgili tek sevmediğim kısım dönemi anlatmak için bazı yerlerde fazlaca detaya girmesiydi, bu kısımlar konudan uzaklaştırmış gibi hissettim yine de genel olarak sevdiğim bir kitap oldu yazarın diğer kitaplarını okumayı düşünebilirim.
Altmış Sekiz
Kocaman ve etkili birkaç ailenin kesişme noktasındaydı Celile. Osmanlı İmparatorluğu zamanı ya da Türkiye Cumhuriyeti dönemi fark etmiyor, ailesinin mensupları farklı görüşlerden de olsalar, daima ülkenin etkin roller üslenen bireyleri oluyorlardı. “ Tek nedeni var bunun, o da iyi eğitim “ dedi tuvalinin başına geçerken ela gözlü pars.
İyi aile iyi eğitim sağlıyor, bu da sonucunu iyi iş olarak veriyordu .
Oğlunun kaleme aldığı “ Gece Gelen Telgraf “ isimli şiir de buna bir örnek değil miydi?
***
Sayfa 344 - Destek Yayınları 96. Baskı
