Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.37.6
Spektrum
Spektrum
@elifalkn
Maliye
Trabzon
251 okur puanı
Mart 2015 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Okuma Hedefleri
İki farklı karakterdeki iki kardeş.
Elinor, akıl kısmını bize sunarken Marianne tutkunun adeta vücut bulmuş hali olarak çıktı karşımıza.
İlk sayfalardan itibaren fark ettiğim Elinor’la olan karakter benzerliğim benim için kitabı çok farklı bir yere yükseltti.
(Spoiler içerir)
Elinor; adı konulmamış, söz verilmemiş bir aşkın sinsi ve işgüzar bir el tarafından ondan alınıp sahip çıkılmasını sessizce izlemek zorunda kaldı. Gururu ve insanların hakkında ki düşünceleri onu öyle bir frenledi ki bence kendisi bile yaşayamadı bu aşkın acısını.
Marianne; ablasının tam zıttı olarak yaşadığı aşkı insanlar ne düşünür diye umursamadan yaşadı ve bunu göstermekten de bir nebze geri durmadı. Aşkını kısa sürede öyle bir tutkuyla beseldi ki bu aşkın bitişi de aynı tutkunun sert bir geri dönüşüyle oldu.
Bu karakter farklılığına rağmen iki kardeşin asla birbiriyle çatışmaması benim çok hoşuma gitti. Keza sonunda ikiside hakettiği mutluluğu elde etti üstelik kader yollarını yine ayırmadı.
Kısa ama içi dolu 6 hikayeden oluşan bir kitap.
Hikayelerin hepsinin vermek istediği mesajlar var. Aslında hepsindeki mesaj bildiğimiz şeyler. Tanrı sevgisi, dostluk, komşuluk; aza kanaat etmeyen çoğu bulamaz. İnsanda olması gereken erdemleri bize yeniden hatırlatması açısından önemli bir kitap bence. Okudum bitti diyip kitaplığa atılmamalı farklı dönemlerde yeniden okuyup bu derslerin tazelenmesi gerektiğini düşünüyorum.
Oblomovluk, bazı zamanlar bizimde yakalandığımız bir hastalık.
Hiçbir şey yapmamak! Böyle söylendiğinde yaşadığımız şu dönemde her an koşturmacanın içinde geçen hayatımıza baktığımızda imrenilecek bir şey gibi gelebilir ancak Oblomov’u okuyunca öyle olmadığını çok rahat anlayabiliriz.
Kitabı okurken Oblomov’a sinirlendiğim “Hadi be adam kalk git şu çiftliğe, düzelt işleri” dediğim çok yer oldu. Benim gibi kontrolün sürekli elinde olmasını seven insanlar için Oblomovu anlamak çok zor.
Onun sorunu tembellik değil sorumluluktan kaçıştı. Sadece Olga onu hayatının sorumluluklarını eline alması için harekete geçirebilmişti ancak bu aşk bile onu içinde olduğu oblomovluktan kurtaramadı.
Önceleri en azından kafasında planları, yapmak istedikleri ve hayalleri vardı fakat hayatının son evrelerinde artık bu planlarını da bir daha çıkmamak üzere sandıklara kaldırdı geriye kalan sadece bazı geceler gün yüzüne çıkan hayalleriydi ve bu hayallerin acısıyla ve artık imkansızlığıyla gözlerini kapattı.
Okur Takip Önerileri
Suzan Defter, Derya’nın Suzan olma hikayesi.
Ekmel bey de Derya da kendi içlerindeki hayata hapsolmuşlar, yaşamaktan korkup içeri, evlerine kapatmışlar kendilerini.
Ekmel bey hiçlik benim gözümde. Kardeş ama değil koca ama o da değil, baba? O hiç değil. Hiçbir şey olamamış.
Derya ise olamamış değil olmamış bir karakter benim için. Abisine Suzanla olmadığı için kızgın evet ama Suzanla olsalardı bundan da en çok rahatsızlık duycak kendisi.
Suzan ise kitabın ana karakteri ama aslında yok bile ortalarda.
Ne yapıyorsun, nerelerdesin Suzan? Hep merak edeceğim.
Ben çok sevdim Suzan Defteri. Zaman sonra yeniden bu sayfaların arasına karışacağımı
da şimdiden biliyorum.
İyi okumalar.
Takipçi meselesi ne oldu?
Kimdi bu takipçi gerçekten var mıydı yoksa Yaver’in basit bir rastlantıyı abartması mı? Öğrenemedik dostlar.
Elbet kitabın sonunda takipçi mevzusu da çözülür sandım ama çözülmedi. Öylece Ankara’da bırakmış o mevzuyu Yaver. Fakat bırakmasaydı daha iyiydi. Peşine düşse ne oluyoruz dese bırakıp İzmir’e dönmeye kalkışmasa her şey onun için daha iyi olacakmış.
Kitabı beğendim mi beğenmedim mi karar veremiyorum, eksik kalmış gibi hissediyorum.
İyi okumalar.
Geçmişte kaldı her şey.
Geçmişte kalmıyor hiçbir şey.
Bu kitap yaşanılanların geçip gitmediğini, geçmişte kalmadığını, her zaman üstüne bir sünger çekilemediğini anlatıyor bence.
Çokta fazla bir şey anlatabileceğimi sanmıyorum kitaba dair. Kalp kırıklığımla oturdum bir köşeye çünkü.
Belki vicdansızlık bu söyleyeceğim hatta etik değil ama Jude’un bunca acıyı çekmemesi bu kadar mücadele etmemesi gerektiğini hissettim kitap boyunca. Madem sonu bu şekilde olacaktı en azından bunca acıyı yaşamadan daha erken olmalıydı.
Gidin okuyun diyemiyorum hatta okumayın demek geliyor içimden ama siz bilirsiniz. Kitap hakkında duyduğunuz, okuduğunuz her inceleme doğru sizi büyük acılar bekliyor buna göre okumaya karar verin diyorum sadece.
İyi okumalar.
Yaşamla ölüm arasına sıkışıp kalmışlığın kitabı.
Pişmanlıklarıma farklı bir gözle bakmamı sağladı. Aslında yaşadığımız hayatın bizim kararlarımız sonucunda ortaya çıktığı ve bunda en büyük etkenin de hayata bakış açımız olduğunu fark ettim bu kitap sayesinde. Eğer karamsarsanız ve bu hayatta tüm kötü şeyler benim başıma geliyor, yaşamamın ne anlamı var diye düşünürseniz tam olarak her şey sizin başınıza gelir fakat tüm olumsuzlukların arasından tutunduğunuz ufacık bir ışık sizi hayata bağlayıp bambaşka fırsatlar sunar.
Nora kendinin bir sürü farklı versiyonunu denedi, ama onun denemeleri kitaba ortasından başlamak gibiydi kendi hayatı fakat hiç birinde kendisi gibi hissedemedi hep bir şeylerin eksik olduğunu düşündü çünkü yaşamak böyle bir şey, her kararımız bizi farklı bir sonuca götürürken keşkelerimiz hep var olacak.
Mutlu sonlara inanır mısınız? Ya da mutlu son dediğimiz nedir? Diyelim ki sevdiğiniz kişiyle evlendiniz hatta çocuğunuz oldu bu bir mutlu son mu acaba. Peki ya sonrası? Benim kafam mutlu sonla ilgili çok karıştı.
Zaten kitaptaki karakterimiz Emma’nın da başına ne geldiyse bu mutlu son merakı yüzünden geldi. Sonra gitti tüm bu başına gelenlerin
Nasıl ölünür?
Baktığımızda ölümün binbir türlü hali var. Ölebileceğimiz çeşitli şekiller…
Yetmiş yaşında bir adam da ölür, on yaşındaki küçücük bir çocukta, hatta ve hatta güzel bir hayat yaşamak için dişini tırnağına takan daha yolun yarısında bir kadında.
Herkes bir gün ölecek, herkes elbet bir gün yalnız ölecek.
Kitaptaki bütün hikayelerde işlenen buydu aslında.
Acaba yazar ‘ölenle ölünmez’ atasözünü mü baz alarak yazmış bu kısacık hikayeleri.
Hem hacim olarak hem içerik olarak devasa bir kitap.
Şimdiden söyleyeyim Gülün Adı’nı okumak hiç kolay değil. Kitabı yarılayana kadar bir kaç kere bırakmayı düşündüm hatta, fakat bu 700 küsürlük kitabın kıymetini ancak bitirdiğinizde anlayabilirsiniz.
Okurken fazlaca Ortaçağ’ın karanlık yüzüne, Papa ve Kral çatışmasına dair bölünmüşlüğe, aşırı derecede fazlalaşmış mezhep çatışmasına maruz kalacaksınız. Ve hatta bunları bu kadar uzun anlatmaya gerek var mıydı diye düşünmeden edemeyeceksiniz merak etmeyin bende düşündüm hatta bazen bir biri ardına sıralanmış benim için anlamsız sayfalar okuyormuşum hissine kapıldım. Şimdi ben bunları yazdım diye siz kitap için olumsuz fikirlere kapılmayın sakın.
Yukarıda bahsettiğim mezhepsel kısımlar dışındaki asıl hikaye oldukça sürükleyici. Bir manastırda işlenen cinayetleri çözmeye çalışan William bireder ve anlatıcımız Adso.
William eski bir sorgucu, Adso ise babası tarafından William’a emanet edilmiş bir çömez.
Açıkcası bu iki karekterin olayları büyük bir ustalıkla ve Sherlock havasında çözmesini beklemiştim fakat yazar bu konuda daha yavaş ve süprizi bozmadan ilerledi. Katil olmayan katili en sonda bu iki araştırmacıyla beraber öğrendik.
Sonuç olarak Gülün Adı hacim olarak çoğu kişinin gözünü korkutan, herkesin okuyamayacağı bir kitap olsa da bittiğinde okuyucuya büyük bir zevk ve gurur armağan etmiş olacak.
*Aşk bir uçurumun kıyısında gözü bağlı yürümektir.*
Ben ne yaptım? Nasıl bu güzelim kalemi ve yazıcılığı 27 yaşıma kadar okumadan gelebildim. Sinirlendim, kendim de dahil tüm bu tüketim çılgınlığı içindeki çağa. Livaneli o kadar çok her yerdeydi ve herkesteydi ki okumadığım halde tüm kitaplarına aşina gibi oldum ve bu kitaplara hiç bir merak
Karşıma şans eseri çıkan bir kitap. Bir otobüs terminalinde otobüsümün gelmesine dakikalar varken çokta inceleyemeden almıştım.
İnceleseydim almazdım muhtemelen.
Kitap babası tarafından, kardeşinin dağa cıkıp gerillaya katılmasından sorumlu tutulan bu yüzdende kovulan, kaçıp Almanya’da yaşamaya başlayan İsmail’in bakış açısından yazılmış. Yıllar sonra geri dönüp kardeşini aramak için bilinmez bir yolculuğa çıkıyor.
Kürtlerin, evladı dağa çıkmış ana babaların acıları fakat buna rağmen davalarına sahip çıkan(!) evlatlarıyla gurur duymaları bu sırada da askerimizin ise köyleri basıp yakıp yıkması anlatılmış. Ben olabildiğince okuduğum şeyin incelemesini yaptım okuyup okumamak size kalmış.
Mısır’a doğru yola çıkılan uzun bir yolculuk, yeni yerler, yeni insanlar.
Annesinin ve çevresinin evlen dayatmalarından sıkılmış, okumaya,keşfetmeye ilgili Adrien.
Yolculuğunun yarısından biraz fazlasını daha başlarda gemide tanıştığı Musa ve onun kızını arama macerasında onun hikayesine ortak olarak geçiriyor. Kısa süreli işlerle uğraşıp kazandıkları parayı günlük ihtiyaçları için harcayarak zor şartlarda bir çok yer gezdiler.
Öyle çok beğendiğim bir kitap olmamakla beraber benim için Adrien, kurduğu yeni işi ve yeni hayatını, kazandığı iyi parayı muhitinde kimsenin Hamleti bilmemesi ve Shakespeare’ı tanımaması dolayısıyla terk eden unutulmaz bir karakter oldu.
Paradan daha çok dostluğa önem verdiği , kafasına yatmadığı işleri öylece bırakıp gidebilecek kadar cesurdu bence.
Kitabı okuyacak olanlara söylemek istediğim ilk şey lütfen yazarın bir gazeteci olduğunu göz önünde bulundurun.
Bütünlükten uzak parçalar halinde yazılmış olması ve ilk başlarda zaman akışının kronolojik olmaması beni çok zorladı fakat sonlara doğru bu zaman akışı daha anlaşılabilir oldu. Ayrıca bir kaç nokta da tekrara düşülmüş, bilerek değil de dikkat eksikliğinden kaynaklanmış gibi kitap için negatif bir durum oluşturdu.
Tüm bunların yanında değinmek istediğim diğer bir nokta biz yıllarca okullarda tarih derslerinde ne görüyoruz yahu?
Nasıl oldu da bu vatanı kurtarmak için verilen Kurtuluş mücadelesini böylesine unutturdular bize?
Okurken dehşete kapıldığım noktalar oldu, eğer bir gün gitmek nasip olursa Ege’de bastığım her toprak parçası için akıtacağım gözyaşı birikti içimde ve sayısız kahramana göndereceğim teşekkür…
Geçmiş. Bu kitabı aldığımda beni çekenin ne olduğunu merak etmiştim, bitirince fark ettim geçmiş ile olan bağın koparılmayıp gelecek nesillere aktarılması.
Ventura,Türkiyede doğup büyümüş Yahudi ailenin evlenmek için Meksikaya giden köklerine , gelenek-göreneklerine ve İstanbula bağlı kızı. Kitapta okuduğumuz şey Ventura’nın Meksika’da hiç tanımadığı bir adamla evlenip ölümüne kadar olan süredeki üç kuşaklık yaşamı ve bu yaşama eşlik eden oldukça fazla Yahudi geleneği. Yazarımız Sophie Ventura’nın torunu. Tüm bu hikayeyi bize o anlatmış ve büyükannesi sayesinde İstanbul aşığı bir kadın olmuş ve Ventura’nın hatıraları için birçok kez İstanbula gelmiş.
Benim bu kitap için yorumum ise ‘tatlı’.
Aman şöyle alın okuyun böyle listenize ekleyin diyemem, benim nostaljik yanım geçmişle bugünü bağlayan köklerini unutmayan bu kitabı beğendi galiba.
