Nietzsche’nin, 19.yy’nin ikinci yarısında kazanılan askeri başarılara rağmen Alman kültürünün diğer Avrupalı kültürler karşısında giderek yozlaşmasını, dönemin entelektüellerince kültürel anlamda göklere çıkarılan David F. Strauss’un “İsa’nın Yaşamı” adlı kitabı üzerinden eleştirdiği eseri.
Sayesinde adını duyduğumuz David Strauss, Alman protestan ve din tarihçisi olarak biliniyor. Evrim kuramını din tarihine diyalektik ile uyarlamaya çalışmış biri. Nietzsche, Strauss’un İncil’deki öykülerin birer efsane olduğunu öne sürdüğü ilk eserlerindeki ifadeleri yeni baskılarda yumuşatması ve yeni inanç olarak yorumlaması üzerine kendisine tepkisini bu kitaba saklamış. Ama ne nepki! Vücudunda hiç kuru yer kalmayacak şekilde eleştiri yağmuruna tutuyor Nietzsche Strauss’u.
Onun yeni inanç dediğine Nietzsche birahane İncil’i diyor, onun kültür dediğine Nietzsche filisterlik diyor. Yazarı, cümle ve gramer yapılarına kadar eleştiriyor. Doğa araştırmacılığı üzerine söylediklerini papatya fallarına ya da hayvanat bahçesinde bir gezintiye benzememesi satirleri ile yerdikçe yeriyor.
Nietzsche’nin yazara yönelttiği tüm eleştirilerinin ardında aslında - elbette - genel anlamda dönemin Alman kültürüne yönelik tedavi edici bir maksat var. Talihsizlik bu ya, Nietzsche tam da bu şekilde düşünürken o anda karşısına David Strauss çıkmış olmalı.
Friedrich Nietzsche ..
Ve Nietzsche’yi bu arayışında yıllarca gerçeklerle izlemiş/ dinlemiş ve öğrenmiş biri..
Lou Andreas-Salomé ..
Az ve nitelikli oluşlarıyla çoğalan gerçek iki kişi..
Nietzsche, felsefi görüşleriyle, eleştirel yaklaşım ve eserleriyle, yaşamıyla, etkilediği/ etkilendiği, karşı
