Bu kitap beni pek çok sayfasında düșündüren, duygulandıran bir șaheser. Sanki biri kafama kocaman bir tokmakla vurmuș gibi. Șașkınım...
Sabahattin Ali'nin okuduğum üçüncü ve son romanı. Kitaba bașlarken elimin gitmediğini, bașlamak istemediğimi söylemeliyim çünkü bu romanı okumak beni yazarla vedalaștıracaktı.
Kitabın ilk sayfalarını okuduğum da çok değișik, sıradan olmayan bir bașkahramanla karșı karșıyaydım. Tamamen gri bir adamdı. Ne iyiydi, ne kötüydü, ihtirasları, hayalleri olan, güzel bir kıza aniden vurulan bir karakterdi.
Onun psikolojik buhranlarını gördük, çevresini, dönemin İstanbulu'nu içimize çektik ve dünden dersler çıkardık(!)
Dersem inanmayın Ülke 1940'larda neyse yine aynıymıș yani ahh o eski zamanlar, eski günler cümlelerinde ki samimiyeti șahsen sorgulamaya bașladım bunun en büyük etkeni o zamanda yazılmıș öykü ve romanlar...
Uzun lafın kısası bu kitabın herkese hitap ettiğini düșünüyorum eminim ki herkes bu kitapta kendinden bir parça bulacaktır selametle...
