Hayatı bir film sahnesi olarak görüyordum. Herkesin çeşitli roller üstlendiği, kiminin başrolde, kiminin figuran olduğu kocaman bir film sahnesiydi hayatımız. Rolü biten gidiyordu, yerine yenileri geliyordu.
Olan biten hiçbir şeyin merkezinde değildim. Hiçbir zaman, hiçbir yerde önem taşımıyordum. Sadece geçip gidiyordum. Dokunmadan. Teğet… Rolüm yoktu. Figüran gibi.