Yazıldığı dönemde oldukça eleştirilmiş, idamın kaldırılacağı düşüncesinin insanlara empoze edildiği savunulmuş olan bu eser beni oldukça etkiledi. Döneminde bu kadar fazla eleştirilmiş olmasının da en büyük nedeni bence herkesi etkilemiş olması. İdam edileceği kararı alındıktan sonra hücresinde geçen günlerinden bahseden kişi, sadece bir mahkum değil aynı zamanda bir çocuk, bir eş ve nihayet bir baba. Ancak Kızı, babasını hüküm giydiği günden beri görmüyor ve onun ölümünü çoktan kabullenmiş. İdam mahkumu ise bu bilgiyi ölüme giden o son saate öğrenince artık hayatta kalmasının bir nedeni olmadığı kararına varıyor. Ancak bu an gelene kadar Fransa Kralına mektup yazmayı düşünmekten, Rahip ile konuşmaktan geri kalmıyor. İdam saati geldiğinde ise aslında hiçte hazır olmadığı, pişman olduğunu tekrar tekrar dile getirmesine rağmen giyotin ile karşılaşmaktan başka çaresi kalmamıştı.
Bir İdam Mahkumunun Son Günü
