Bir vakte erdi ki bizim günümüz
Yiğit belli değil mert belli değil
Herkes yarasına derman arıyor
Devâ belli değil dert belli değil
Adalet kalmadı hep zulüm doldu
Geçti bu baharın gülleri soldu
Dünyanın gidişi acaip oldu
Koyun belli değil kurt belli değil
Çerh bozulmuş dünya ıslah olmuyor
Fukara ehlinin yüzü gülmüyor
Ruhsatî de ne dediğin bilmiyor
Yazı belli değil hat belli değil
Sayfa 49Kitabı okudu
Zât-ı pâkinledir ey Hazret-i Sultân-ı semâ
Şeref-i dâire-i mecma-ı dîvân-ı semâ
Yeridir mahşer-i ervâh-ı mücerred olsa
Çünki cevlân-geh-i rûhun ola meydân-ı semâ
Böyle bir meclis-i pür-mâide-i şevk içre
Yaraşır rûh-ı Halil’in ola mihmân-ı semâ
Dâğ-ı uşşâk gül-i ravza-i aşk-ı ezelî
Dûd-ı âh-ı fukarâ sünbül-i bûstân-ı semâ
Kereminden umulur Ârif’i mahşerde dahi
Edesin dâhil-i cemiyyet-i yârân-ı semâ
Ârifî Ahmed Dede, Peçevîzâde (ö. 1137/1724)
Poyraz karayel ;
Gözlerini gördünüz mü? Köy çocukları gibi bakıyordu.. Kömür gibi.. Öyle mahsun.. öyle fukara..
Fukara karincalar mutlu olduklarina da inantyorlardi. Bu icatlar büyülemisti onları Bir gün savas iyidir, diyorlardı televizyonlar, tekmil karıncalar savaşın iyiliğine inanip, her karınca kendini savas tanrısı saniyordu. Ertesi gün sultanin aklina esiyor, savaş kötüdür diyordu televizyonlar, radyolar, ötekiler, karincalar bir anda savas düşmanı kesiliyorlardi, bulsalar şavaş tanrisini kıtır kıtır kesecekler.
Sayfa 176Kitabı okudu
