O kadar özgürüm ki yazarken, kâğıtlara bir sürü yalan sıralayıp kendimi bile kandırabilirim. Kandırıyorum da. Sizi de kandırıyorum. Olmadık tipleri sokuyorum hikâyeye. Kendimden birer parça koyuyorum hepsinin içine. Garip mekânlar yaratıyorum. Siz de oturup bunları olmuş gibi okuyorsunuz. Düşlerimi anlatıyorum. Gerçekleri katıyorum hayallerime. Yoksa hayallerime gerçekleri mi katık ediyorum? Ben mi sizi aldatıyorum, yoksa siz mi beni? Ya da siz de, ben de baştan razı mıyız tüm bu olup bitenlere? Yoksa anlattıklarım gerçek mi, yaşanmış mı? Sizin yaşadıklarınızı mı anlatıyorum size? Kendinizden bir şeyler mi buluyorsunuz okuduklarınızda? Yaşanmamış olayları yaşanmış gibi, bilinmedik mekânlarda kurgulayarak bir büyü mü yapıyoruz birlikte? Geçmiş zamanı bugüne yamayarak meydan mı okuyoruz ölüme? Yoksa geçmişten mi sesleniyoruz geleceğe doğru, bugünü atlayıp? “Ben” ile “sen”i birbirine mi karıştırıyoruz isteyerek?”
Tek soru sordum anneme, tek cevap aldım. ‘Çocuklar cennete mi gider ölürlerse?’,
‘Evet, hepsi.’
Bir soru daha sordum, cevap alamadım. ‘Benim ölmemi neden istemiyorsun o zaman?’
Yalnızlıklarımızı birleştirebilseydik kalabalık bir sevgi bulacaktık.
_ Neden böyle boyuyorsun gözlerini?
– …
– Yeterince hüzünlü görünüyorsun zaten.
“Bizim ülkemizde çiçekler toprağında canlıyken değil, vazoda ölüyken sevilir. Bizim ülkemizde ölüler daha değerlidir.”
“– Hayır, dükkân sahipleri oyuncaklarla oynadıkları için kızmıyorlar. Büyükleri de çocuklarının istediği oyuncakları alıyorlar. Hepsi biliyor; oyuncak gerekli, su gibi, ekmek gibi.
– Ve büyüklerin ceplerinde oyuncak alabilecekleri paraları var.”
Kendimle barışmaya çalıştım, beceremedim.
Kendimle çatışmaya çalıştım, onu da
beceremedim.
Çok okudum, az yazdım.
Gecelerce kelimeleri ağırladım.
Değiştim.
Değiştirildim.
Yaşam denen bu körebe oyununun sürekli ebesi oldum.
Çocukluğundan beri üzerine nasıl çöktüğünü bir türlü anlayamadığı yalnızlık saplantısı üşüşmüştü yine bedenine...
