Ayfer hanımı ilk defa okuyorum. Olay örgüsünün yazılma biçimini beğenmedim. Açıkçası ölüm ölüm ölüler ölüler araya yine giren ölüler . Ölüm acısını hissettiremedi ama.yazıda duygu bana geçmedi. ağır şeyler yazılmış büyük kayıplar yaşanmış ama beni ağlatmadı. Ağlatması gerekirdi. Hızlıca geçmiş. Biraz nesin tadı aldım. Toplum eleştirisi yapılmış türk halkının kof cahilliği, kötülüğü iğrençliği çok iyi ifade edilmiş. Yazar şu mesajı yazmadan okura veriyor. acırsan acınacak hale düşersin. Düşersen acırlar. seni daha acınacak hale düşürürler bu pis döngü sürer, gelir gider. Bunun dışında, Beni etkileyen nüans tanrının sesini duymasıydı. Bu cümleleri okurken benzer konuşmayı ben de yapmıştım. Tevafuk oldu. Kitabın sonunda dünyanın sonunda Kuru kızın mutlu olmasına çok sevindim. Bir de başka bi konu; mesafeli yakınlık iyidir ben de bunu düşünmüştüm son zamnlarda. kendimi çevreme çok yakın hissedemezsem yalnızım diye düşünüyordum. Öyle değilmiş. Kimse kimsenin en yakını olamıyor. Hem böylesi daha iyi. Daha az zarar verici.