Ilk görüş...
Harry, bir kız düşün ki on yedisinde var yok, minicik, çiçek gibi bir yüz, eski Yunan resimleri gibi küçük bir baş, halka halka koyu kestane saç örgüleri, gözler sanki mosmor ihtiras kuyuları, gül yaprağı gibi dudaklar. Ömrümde gördüğüm en güzel şeydi bu kız. Bir keresinde sen bana dokunaklı şeylerin seni etkilemediğini söylemiştin, gene de o güzellik, salt o güzellik senin bile gözlerini yaşartabilirdi. İnan bana, Harry, gözüme dolan yaşlar yüzünden kızı doğru dürüst göremez olmuştum. Ya sesi! Ömrümde böyle ses duymamıştım ki ben! İlkin çok yavaş çıkıyordu, insanın kulağına sanki tane tane dökülen, derin, yumuşacık notalar.
Sonra biraz daha yükselince bir flüte benzedi ya da uzaktan duyulan bir obua sesine. Bahçe sahnesinde bu ses, şafaktan önce bülbüller ötünce duyulan o titreşimli coşkuyu yansıtıyordu.
Dorian GrayKitabı okudu
Sen olsan kendimi bu kadar didiklememe kızardın kesin. “Bu kadar düşünme allasen, biraz sürüklen” derdin. “Bakalım su seni nereye taşıyacak, bir dur, çırpınma artık” derdin. Hiç şüphesiz hak verirdim sana ama durmanın, yani öylece durmanın, kendini suyun üzerine sırtüstü bırakmanın hiç de kolay olmadığını bilirdim, denemişliğim ve dibi boylamışlığım çoktu.
Oysa artık bir limana sürüklenmek istiyorum, Deniz. Kök salmak istiyorum. Bir yerde ya da birinin yanında biraz olsun kalabileceğime inanmak istiyorum. En azından kafamın içinde bazı şeylerin akmadan öylece kalabildiği, dışarıda son sürat değişen manzaraya inat, içeride, bazen çok derinde, kaçıp sakinlediğim bir bahçe bulmak istiyorum. Zamanın gülünç bir detaya dönüştüğü o bahçede, ağaçların bilgeliğine falan ulaşmak istiyorum. Kayaların, dağların, denizin ne olsa sarsılmayacak gibi görünen bütünlüğüne kavuşmak. Yalnızlığın o kadar da yalnız bir şey olmadığı, tek başına da olsan evrendeki her şeyin bir parçası olduğunu önlenemez şekilde hissettiğin, bir ağacın gövdesi neyse, benim de tam olarak o olduğumu, o kadar olduğumu, daha fazlası olmadığımı iyi bildiğim bir bahçe.
O bahçeyle buluşmayı bekliyorum hevesle. Bu şeyden inip durmak istiyorum. B noktasını unutmak, A noktasını da unutmak ve indiğim yerde kendimle buluşmak. Bir bahçeye kavuşmayı beklemek, Deniz, ne tuhaf şey.
Sevgilim, bütün sözlerimi
Mazlumların rüyasından seçtim ben.
Budur, düşünmeden bildiğim
Budur, ayaklarına serdiğim has bahçe...
"Bugüne kadar büyüye inanmazdım. Şimdi gerçek olduğunu görüyorum. Eğer bu doğruysa, sanırım tüm eski peri masalları az ya da çok doğrudur. Ve sen basitçe, masallardaki gibi kötü, zalim bir büyücüsün. Eh, ben bu türden insanların, sonunda yaptıklarının bedelini ödemedikleri bir hikâye okumadım ve bahse girerim ki sen de ödeyeceksin. O zaman hak yerini bulmuş olacak."
