“Demek aptalın, delinin biriyim ben! Ne yeteneğim var ne de becerim! Yalnızca zengin biriymişim demek; yürürken yalnızca yürümüşüm. Hiçbir şey üretememişim!”
Tüm insan duygularının başlangıcında bir çiçek vardır; soylu bir heyecandan doğan bir çiçektir bu ve mutluluğun anılarda kaldığı, şöhretin de yalandan başka bir şey olmadığının anlaşıldığı günlere dek yavaş yavaş solar.
Utanç bizi ikiye böler. İkiye bölünmenin en dayanılmaz yanı, iki parçanın da hala canlı olmasıdır. İnsan herhalde bu yüzden kendini öldürmeye kalkışır. İkisinden biri gitsin, der.