İstanbula Hasret'iz. Eski şenliğine, heyacanına, insanların beraber olduğu ortamlara hasretiz. Şimdilerde herkes kendi işlerinden güçlerinden etrafını göremiyor. Necip Fazıl da daha o zamanlardan bunu fark etmiş, insanların kendi iç dünyalarına kapandıklarını işi bitenlerin hemen bir yerlere yetiştiklerinin farkına varmış. "Ses çıkmıyor artık, ne kürekten, ne yürekten.." diyorlar; tam da bu olayı açıklıyor aslında. Etrafimızdakileri görmüyoruz, görmek istemiyoruz. Baştan sona her kelimesine hak veriyorum Üstad'ın eserinde. Bir şaire de hak verir bir yerde; "Muhacirane gezer, ağlarım diyarımda." En çokta bu kısma hak veriyorum. Biz mi yerlisiyiz, yoksa turisti mi biziz Istanbul'un?
