Bazen yoldan geçerken bir yetim çocuğun, oturmuş çaresiz bir ihtiyarın, bir söğüt dalının gölgesine tüneyip merhamet dileyen kanadı kırık, yaralı bir serçenin nesnelerinden ziyade silüetlerini dahi görüp onlara yetişememek, yaralarına sargı saramamanın mahrumiyeti, içimde kendime dair öyle nefretler oluşturuyor ki kendimi depremlerin kırıp, döküp enkaz yığını altında kalan insanların çaresizliğinin verdiği ezikliği hissettiriyor bana. Çünkü gamdan dağları omuzlarında taşıma maksadıyla bu yola dair baş koymaktayım. Mehmet Akif'in deyimi ne kadar da kayda değer ve yerinde imiş: "Kanayan bir yara görse yüreğim, onu dindirmek için tekme yerim çifte yerim." Ama biz, ya biz! Nerde bir kanayan yara görsek ya ona bir çifte bir de biz atıyoruz, ardından yetinmeyip çifte telli oynuyoruz. Hani acılar, yaralar bizleri olgunlarştırıyordu. İsar kavramı ne kadar da güzel değinmiş:" Kendileri son derece muhtaç oldukları halde, başkaları için yardımda bulunma gereği duyuyorlar ve bunu seve seve çekinmeden yapıyorlardı." Başkalarını kendilerine tercih ederler idi. Şunun şurasında bu erdemli davranışı sergileyebilecek kaç kişi kaldı! Düşünebiliyor musunuz? Bırakın başkalarını o kadar benciliz ki kendimiz için bile ağlayamıyoruz. Gözyaşlarımızı bile timsaha çalmadık mi biz! Yine umitvarız... İnşallah başkaları için de bir yerlerde hep beraber mücadele eden insanlar görecek günlere şahit olur gezegenimiz. Başkalarının yaralarına tuz serpenlere inat sargı olmanız dileğiyle......
Okunmaya değer bir kitap kesinlikle okumanızı tavsiye ederim. Keyifli okumalar dilerim efendim...
