Normalleşme. Aslında bütün hikaye bunun üzerine kurulu. Bütün bir sistemin hikayesi yani. Sistemin varoluşu ve sürekliliği. Normalleştikçe kabul gören, kabul gördükçe alkışlananlarız. Yolda yürüyüşünüz normal olmalı, giyim kuşamınız, saçınızın kesimi, sakal tıraşınız, eteğinizin boyu. Devletin merkezine yaklaştıkça normalleşmeniz artar, devlete
Ezilenler
Merhaba arkadaşlar. Bu kitabı nasıl inceleyeceğimi açıkçası bilmiyorum. Ama kitap, Dostoyevski'nin müthiş eserlerinden biri olduğundan mütevellit bir şeyler karalamayı borç bildim.
Bu kitap, toplumda her zaman hor görülen, küçümsenen, aşağılanan insanların, nüfuzlu ve zengin kimselerin bencilce çıkarları menfaatleri arasında ezilişini anlatan bir hikâye. Hikaye dediğime bakmayın ama bunu biz de yaşadık, yaşıyoruz, yaşayacağız, yaşamaya devam edeceğiz... Çünkü insan her zaman bencildir ve hırslıdır. İnsandaki bu zenginlik, nüfuz hırsı biter mi hiç? Biter. İnsan bitince...
Romanı okurken yer yer insanların nasıl bu kadar acımasız, vicdansız, aptal, aciz olduğunu sorguladım... 
Sokrates zamanında; "Sorgulanmamış bir hayat yaşanmaya değmez” demiş. Peki soruyorum sizlere, kafa patlatacak derecesine kadar sorgulanan hayat neye değer?
-----
Etkileyici, Sarsıcı ve Gerçekçi bir roman.
Gülümsemek isteyenlere :)
Bu defa önceden hazırladığım bir kitabı verdim. İçine küçük bir kâğıt koymuş, “Hep seni düşünüyorum” diye yazmıştım. Kitabı geri getirdiğinde baktım benim verdiğim kâğıda, o cümlenin altına “Ben de seni” diye yazmış.
Bu iki kelime boğulmakta olan ruhuma bir hayat öpücüğü kondurmuştu sanki. Baktım küpe çiçeği tomurcuklarını patlatıvermiş. Saka kuşu sevinçle sıçrayıp ötüyor. Ulan kuş sen hep böyle öter miydin be. Fırlayıp dükkânı dört dönmeye başladım. Rafların, tezgâhın tozunu aldım; her yanları silip pırıl pırıl yaptım. Çiçeğe su, kuşa yem verdim. Dükkânın önüne çıktım. Baktım ta uzakta karşı kaldırımın köşesinde, bankanın önünde bir boyacı çocuk. Bağırdım, elimle kolumla çağırdım. Ağzım sevinç ile kulaklarıma varıyor; gören de cennetten haber almış sanacak.
Boyacı geldi. Dışarı bir tabure atıp oturdum. Boya ulan dedim, beni her zaman bu tavda bulamazsın. Kerata ne bilsin elli kuruş yerine yüz elli kuruş vereceğimi.
Sayfa 96Kitabı okudu
