"Onu hala seviyor musun?"
Dedi: Onu hiçbir zaman sevmedim ben. Benim için sevilmek önemlidir. Bir erkeğin sevgisi besler beni. Kendimden başkasını sevemedim ben...
Neden İzmir'i Seviyorum?
İzmirli değilim ama İzmir'i çok seviyorum.
Bu cümleyi kurduğumda herkes bana garip garip bakardı.
Kayseri'de doğdum, büyüdüm ve hâlen Kayseri'de çalışıyorum ama Kayseri hiçbir zaman kendini sevdirmedi. Bunun birçok nedeni var ve en somut "neden"e dün şahit oldum.
Şehir içi bir otobüste, Kayseri'de, bir genç sırf annesi ile kendi dilinde (Çerkesçe) konuştu diye kafası "güzel" bir insan müsveddesi tarafından sözlü saldırıya maruz kaldı.
"Bu ülke Türklerin ülkesi. Bu ülkede ikinci dil konuşulmaz. Kürt olsun, Çerkes olsun herkes, her şey Türk'tür." dedi. Üstelik, gencin hep "Eyvallah abi" demesine rağmen.
Belki, karşısındakinin sarhoş olduğunu anladı, belki aldığı terbiye kötü söz söylemesine engeldi ama o gence helâl olsun. Çünkü Çerkeslerde terbiye ve âdet dedikleri "Habze" her şeyden önce gelir. Bir Çerkes genci, bulunduğu ortamda sadece kendini değil sülalesini de temsil eder davranışlarıyla. Bu yüzden helâl olsun.
Ben Kayseri'yi bu tip insanlar yüzünden sevemedim. Okumaya ayıracak zamanı olmadığı ve insanları kimlikleri ile kategorize ettikleri, meyhane masasından kalkıp otobüste ırkçılık yaptıkları için. Bu taraklarda bezi olmayan insanlara bir sözüm yok ama meşhur meseldir: "Bir baş soğan, koca kazanı kokutur."
Hayatımın bir yılı bir nedenle İzmir'de geçti ve hiçbir kimse bana böyle bir "terbiyesizlik" yapmadı.
Okuyan ve kendini geliştiren, kalitesini de belli eder çünkü.
İşte bu yüzden İzmir'i seviyorum...
