Akış
Ara
Keşfet
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
Kitap Türleri
Dergiler
Çevirmenler
İncelemeler
Alıntılar
İletiler
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.38.15
Tanpınar, kendisiyle yapılan bir röportajda Huzur'un devam edeceğini söyler: "Edecek, tabiî edecek. Mümtaz ölmemiştir. Hâlâ yaşıyor ve yeni bir insan olarak doğmak için beni zorluyor. Fakat daha evvel Huzur'un öbür kısmını neşredeceğim, yani Suad'ın mektubunu. Küçük bir eser, okuyucu orada Mümtaz'ın meselelerini daha başka bir plânda
Sana yardımcı olabilecek insanlar hep vardı ama sen onları hayatına dahil etmedin çünkü kalbin başkalarına güvenmeyi unuttu..
Ben Hakan MENGÜÇ 'e güvenmeyi seçtim. Bana yardımcı olabileceğine inandım ve kitabı aldım. Bana hiç olmayı, huzuru öğretti. Gücümü açığa çıkarmamda yardımcı oldu. Huzur bulmak icin çok uygun bir durak "Ben ney'im. "
Ben ney'im diyemem ama ben neyim diyorum kendime.. kesinlikle okumalısınız.
#alıntı "Ne diyeyim, huzur tuhaf şey arkadaş, ancak kaybedecek bir şeyin kalmadığında gelip seni buluyor."
*
*
#kitapyorumu
Kitap bence tuhaf hikayelerden oluşuyor. Kısa olmasına rağmen nedense hızlı okuyamadım. Açıkçası bu kitabı okumakta zorlandım, hatta bazı anlarda başım ağrıdı okurken. Yoğun ve karmaşık bir içerik sanki zorla kısaltılmış gibi hissettim. Kartela adlı hikaye dışındakiler genelde bende gerginlik hissi oluşturdu. Kitapta koşulsuzca beğendiğim tek şey betimlemelerdi. Yazar öyle derin ve kapsamlı betimliyor ki, kahramanların dokunduğu eşyaların dokusunu ve atmosferlerinin kokusunu bile hissediyor insan. Ama ben hikaye başlarındaki sözler ve postumun en başındaki kitaptan alıntı olan söz dışında pek sevemedim bu kitabı. Boğucu bir havası vardı. ⭐️3/5
Tanpınar en büyük üslupçularımızdan. Romanları oldukça derin. Kitabın önsözünde Mehmet Kaplan, onun eserleri ancak yazarın sahip olduğu dikkat ve kültür ile okundukları zaman anlaşılabilir ve zevkine varılabilir diyor. Gerçekten de öyle. 4 ana karakter var: Mümtaz, Nuran, İhsan ve Suat. Özellikle Mümtaz ve Suat, tam 'tutunamayanlar' cinsinden. Huzurun değil huzursuzluğun romanı aslında. Cumhuriyet dönemi ile İkinci Dünya Savaşı arası toplumsal durum, Doğu-Batı çatışması, Musiki-Batı müziği, duygu-mantık ikilemleri, içsel çatışmalar, birey olamama, maziye özlem gibi konular İstanbul panaroması eşliğinde işleniyor. Bence harika bir roman ancak, doğru zamanda okunursa...
İvan Gonçarov’un en ünlü eseri Oblomov’u okumadan okur olduğunu düşünen varsa bir daha düşünsün. Kitabı bitirdikten sonra kendimi okur diye nitelememeye karar verdim. Bir de Oblomov okumamış yazarlar varsa onlara diyecek hiç sözüm yok zaten.:)
Oblomov ve Oblomovluk üstüne ne söylense az gelir, yine de birkaç kelam etmek lazım.
İnsanın fıtratı, mizacı ya da özünde taşıdığı baskın olan tarafı neyse eninde sonunda o yola girecek, öyle ölecektir. Ve değişim içerden başlar, dışardan değil. Öyle olmasa sağlam bir dosta ve tutkulu bir aşka sahip olan Oblomov bu değişimi mutlaka yaşardı. Buna kısaca ‘’Su akar yatağını bulur’’ da diyebiliriz.
Oblomov hepimizin içinde bir yerlerde yaşayan rahat etmek, etliye sütlüye karışmamak, huzur içinde ölmek düşüncesinin ete kemiğe bürünmüş hali. Oblomov’un yaşam sorgusunu içinde yaşamayan var mıdır bilemiyorum.
‘’İnsan ne diye rahatını bozar, olmayacak işlerin peşinde koşar, kendine türlü dert icat eder, sonra da o dertleri çözmek için bir ömür harcar? Halbuki Oblomovluk öyle mi? Kimseye karışma, başkalarıyla zihnini meşgul etme, elinden geldiği kadar rahat yaşa, ye, iç, uyu ve mutlu ol. Nasıl olsa sonlu bir hayatı yaşamıyor muyuz? İster öyle ister böyle?’’
Tabii eserin bir tür doğu ve batı yaşam felsefesi kıyaslaması olduğunu söylemeden olmaz.
Büyük bir aile dramının içinde küçük bir aşk hikayesiyle karşılaşırken iç sayfalarında, anlatımının duruluğu ve akıcılığına kapılıyorum; İçimdeki Şarkı'nın.
Büyük bir hüznü aktarmış olsa da satırların içinde, okudukça huzur buluyorum. Zihnime kısa bir es verip bu tür kitaplarda durulup durulup coşuyorum. Aslında bakmayın öyle huzuru yakalayıp sakin bir kafa bulduğuma.
Öyle iç yaralayıcı hikaye ki bu; kimi yerlerinde kendimi buldum. Özellikle aile olmanın, birbirine tutkun olmanın, arkadaşlığın ve arkadaştan öte sevginin hafifçe dokunuşunu hissediyorum sayfalar arasında gezindikçe.
Sevgili @oskeaydn ın o taze kalemiyle geçmişe gidip geldim. Bağlılığı, aşkı bir kez daha keşfettim.
Hani bazen öyle şarkılar dinlersiniz de işte bu o şarkı, ruhumun şarkısı dersiniz ya işte o şarkıyı bir gün karşınıza çıkan hayatınızın aşkına sunarsınız. Sonra bir gün şarkının bir notasını içinizden çıkarır, 'benim şarkım; içimdeki şarkı' diye armağan edersiniz.
O armağan tadında duygulu, yüreğe dokunabilen, acıtan bir kitap okudum. Ruhumdaki yara izlerini bir kez daha belirginleştiren.
Mısra ve Funda'nın hikayesini anlatan bu duru kitabı çok sevdim. Özellikle son zamanlarda böyle kitaplar okumaya ihtiyacım varken.
Yazmaya devam @oskeaydn. Takdire şayan bir adım atmışsın. Umarım bu vakitten sonra koşa koşa yazarsın.
