Bir başlangıç yapayım diyorum. Hani derler ya "hayatıma temiz bi sayfa açacağım". Hıh işte ben de diyorum. Bazen öyle bir güç, güven, azim, mutluluk, huzur geliyor ki içim kıpır kıpır oluyor. Zorlasam bu enerjiyle çok güzel şeyler yapabilirim. Birçok zor durumda olan insana, çocuğa, yaşlıya, kendime yardım edebilirim.Ama çok değil biraz sonra içim öyle bir kasvet, hüzün, ümitsizlik ve daha pek çok karanlık duygu ile öyle bir kaplanıyor ki dünya başıma yıkılıyor. Sanki az önceki ben, ben değilmişim, o güzel enerjiyle dolmamış, o güzel hayalleri kurmamışım. Sanki o anı yaşamamışım gibi.Anlayacağınız bu gel-git'lerle başım dertte. Ben nasıl mutlu olacağım içim bu kadar karanlıkken? Bir öyleyim bir böyle!?
Okumayı seven insan mutlu biridir. Çünkü kainat bahçelerinden meyveler toplar, dünyanın türlü acayipliklerini seyreder, zaman ve mekanı aşar.
Sayfa 512Kitabı okuyacak
Herkesin geç kalma hakkı vardır... Ama bugün hayatın bize sunduğu sevgi, huzur, mutluluk, coşku ve başarıyı almaya geç kalmayalım.
Düzen, inanç, paylaşımcılık, birken bin olma, bağlılık, eşitlik, binken bir olma. Ve ben, herkes gibi artık huzur birlik talep ediyorum. Günaydın 1k dostları.
Robinson Crusoe gibiyim. İstemeden bu dünya hayatına düştüm.
Tek sorun gözleri henüz açılmamış bir yavru kedi gibi gözlerim kapalıydı. Toplumun yarattığı ilizyonlardan oluşmuş gözkapakları o kadar ağırdı ki hakikati görmek için insanın gözünü açabilmesi ne mümkün.
Gölge oyunlarını anlamaya çalışarak. Gerçeğin arkasındaki gerçeğe ulaşmaya çalışıyordum. Ulaştığım gerçek ise beni mutsuz ediyordu.
Adayı gördükçe korkuyor ve ürperiyordum. Tüm o kalabalıklar vahşi doğanın bir parçasıymış. Robinson olsa ne yapardı ?
Mutluluk; sanıyorum ki herşeyi olduğu gibi kabullenip Islahı ile uğraşmak. Her insan kendi hayatının devrimcisi olmalı. Yaşamak için tek çare bu gibi görünüyor...
Niye yaşamaya uğraşıyoruz suallerine ise girmeyeceğim... Sadece nefes alabildiğim her günün tadını çıkarmak istiyorum.
Yorularak çalışarak alınteriyle... Fakat hakkımı alarak.
Bütün gün bir tarlada çalışıp akşam huzur içinde uyumanın tadını şehirli insan nereden bilsin ? Betondan duvarlara hapis...
Ha bir ada'da hapsolmuşsun ha bir şehirde.
Ne fark var ?
Vahşi Hayvanların tüm özelliklerini taşımıyor mu zaten insanoğlu ?
Çok derin düşündükçe her şey anlamını yitiriyor, başka bir boyuttan bakıyorum sanki dünyaya. Daha az düşünüp maddi varlıklara daha çok bağlanmak mıdır mutluluk? Şayet değilse, günde on saat televizyon izleyenlerin huzur, mutluluk ve rahatına neden imreniyorum? Belki de doğrudur; cehalet mutluluktur. En iyisi çok fazla düşünmeyip kendimi bu dünyadan başka bir dünyaya ışınlayayım, kitapların dünyasına :)
Sağlık, mutluluk, huzur ve en çok ihtiyacımız olan barışı getirmesi dileğiyle iyi seneler..