Evin içinde bir oda, odada İstanbul
Odanın içinde bir ayna, aynada İstanbul
Adam sigarasını yaktı, bir İstanbul dumanı
Kadın çantasını açtı, çantada İstanbul
Çocuk bir olta atmıştı denize, gördüm
Çekmeğe başladı, oltada İstanbul
Bu ne biçim su, bu nasıl şehir
Şişede İstanbul, masada İstanbul
Yürüsek yürüyor, dursak duruyor, şaşırdık
Bir yanda o, bir yanda ben, ortada İstanbul
İnsan bir kere sevmeye görsün, anladım
Nereye gidersen git, orada İstanbul.
youtu.be/AIHlqEh0Bsc
Ümit Yaşar Oğuzcan
“Bir saniye içinde sol profiliyle başlayıp bütün yüzüyle biten bir dönüştü bu. Ve gözlerimiz birbirine yirmi santim mesafeden baktığında, arada bir bütün kulübü aydınlatan spotların hepsi yandı.
Her yer beyaz oldu. İki yüz dışında. Benim ve Eflâ'nınki ! Kalabalığın, bedenini benimkine yapıştırdığı kadın Eflâ'ydı.
Bugüne kadar âşık olunacak tek kadın. En vahşi zamanlarımda bile hayatla aramda bir köprü olmuş tek insan. Ne müzik kaldı.
Ne bağıran insanlar. Sadece bembeyaz bir ışık ve iki siyah surat.
İki kalp atışı duydum. Aynı anda atan.
Ve ışık söndü. Müzik başladı. Yer, titremeye kaldığı noktadan devam etti. Birbirimizin ismini yüksek sesle fısıldadık. Elini tuttum. Çıkış kapısının üzerindeki kırmızı ışığı gözlerimle takip ederek kalabalığı yarmaya başladım. Kalp atışlarım kalaşnikof ayarında bir gürültü çıkarıyordu. Her merminin boş kovanı içime düşüyordu. Elini sıkıyordum. Dönüp bakmıyordum. Sadece arkamdaydı ve ben, onu bu cehennemden çıkarıyordum. Dönüp bakmak istemiyordum. Dönüp bakarsam eğer, o Yunan efsanesindeki, kadınını cehennemden çıkaran adam gibi kaybedeceğimden
korkuyordum Eflâ'yı. Yanılmış olmaktan, ona çok benzeyen bir kadının elini tutuyor olmaktan korkuyordum. Bu karşılaşma bana normal geliyordu. Mucize değildi ! Dünyanın en âşık adamı ve en âşık olunacak kadınının karşılaşması mucize değildi. Hayattı !”
Say bir gerçek say bir yalan
Ömür dediğiniz nedir
Üç gün hilal, üç gün bedir
Haftaya boş kalır sedir
Say bir karış, say bir adım
Geçti gitti, anlamadım
Her türlü nimet sofrada
Yığın yığın dert sofrada
