Bütün savaşlarda kaybedenler en çok ta kadınlar çocuklar oluyor
Uğruna ölünen topraklar halen aynı yerinde duruyor. Bu topraklar Kim bilir kaç kanlı ölümlere sahne oldu… “Savaş savaştır’’ / Barut çağında, patlayan hep aynı baruttur.
Kitap
Kuzey -Güney savaşları olarak da bilinen Amerikan İç Savaşını anlatıyor
Ringo, Sartoris ailesinde, zenci: Bayard ise evin beyaz ,çocuğu serüveni..
Yaşanılanları kadınların, çocukların bakışıyla anlatması onlarında cephenin arkasında ne denli mücadele ettiklerinin trajedisi
Faulkner,
Erkekleri savaşa yatkın ihtiraslı görüyor. Kadınları ise daha olgun ve duyarlı konumlandırıyor
[…günümüz koşullarında bile halen kadını arka planda görüyoruz, oysa bütün savaşlarda barışı her daim kadınlar kucaklıyor...]
Burada büyükanne Rosa Millard önemli bir rol oynadığını, kuzeylilerin katırlarını alıp tekrar onlara satması ırkçılığı bir nebze yumuşatıyor
Diğer bir kadın kahraman Drusilla:
“… Genç erkekler atlarına binip gidiyor, o güzel savaşlarda ölüyorlar; ayrıca yalnız başına yatmak zorunda bile değilsin, uyumak zorunda bile değilsin, bu yüzden yapman gereken tek şey, arada bir köpeğe sopayı göstermek ve ‘Hiçbir şey için teşekkürler Tanrım’ demek.” Çocuk ve kadınlar için yaşam, savaş ve ölüm haberleri içinde hayatta kalmaya çalışmak oluyor, elde kalan ise Drusilla’nın dediği gibi, “hiçbir şey”.
Kadınlar; Savaşan erkeklerin arkasında barışı sağlamak için itici güç oluyor “yenilmeyenler” Yani…
Kısacası:
Anlatıcı Bayard'ın;
Çocukluktan üniversiteye kadar olan yaşantısındaki tecrübe ve olgunlaşma sürecini çok güzel dile getiren bir eser…
