Hayır, sevgin çoksa da büyük değil o kadar,
Benim kendi aşkımdır vermeyen uyku durak,
İşte öz sevgim, dirlik düzenliğimi bozar
Senin uğruna bana hep nöbet tutturarak.
Ben bekçinim, sen başka yerlerde uyanıksın:
Benden uzaksın, sana başkaları çok yakın.
Aslında hiç aklımda olmayan hatta arkadaşlarım okuyacak olmasa asla okumayacağım bir kitaptı İnce Memed. İyi ki kızlar başlamış da ben de arkalarına takılmışım, diyorum şu an.
İsmet İnönü zamanı, ağalığın hüküm sürdüğü bir Çukurova. Fakir köylünün kendi tarlalarında kiracı olduğu o dönemlerin Türkiyesi'ne götürüyor işte kitap bizi. İnce Memed'in çocukluktan başlayan, yetişkinlikte devam eden çatışması; Abdi ağaya karşı çıkışı ve yaşadıkları şeklinde devam ediyor. Aslında bir nevi döneme tarihsel bir bakış kitap. Eşkiyalık, köyde ağacılık, toprak hakkı isteyen köylü, yokluk ve o dönem... Apaçık bir şekilde kitapta ele alınmıştı. Üstelik yazar da samimi, daha çok karşısındakine masal anlatır gibi bir dille yazmıştı.
Kurgu, kalem, karakterler çok iyiydi. Gerçekten bu kadar seveceğim beklemiyordum. Üstelik akıcı olması yoğun bir dönemde okumama rağmen asla sıkmadı, okuması eziyet olmadı. Kurgunun tarihi yönü ve yazım dili çok iyiydi. Ben bazı karakterlerin hikayelerini okuyup bazı sahnelerde daha detay istesem de yine de bu hâli de tam yerindeydi. En çok kalbimi kıran Iraz olurken Hatçe'ye çok üzüldüm. Kitabın bittiği yerden bakarak Memed'in devamında neler yaşayacağını merak ediyorum.
Şüphesiz kitabın en güzel yanı @aydanin_kitaplari @maviyorum @nevracayorumlar @isilin.kitapligi ve 
Emre Emer ile okuması oldu. Semra abla hayalet okuyucu, Işılay daha önce okuyan ve sohbete katılan; Nevroş, Aydan abla, İlknur ve ben de bol bol konuşanlar olduk. Hanımlar iyi ki birlikte okuduk.
KIZIL SARMAŞIK
Yaşamak
Dördüncü olarak çok istediklerimizi az yapıyoruz. Yusuf Usta diye birisi var. Taş işliyor, bu konuda usta. "Taşı oyup içindeki güzelliği ortaya çıkarınca, o taş bana gülümseyip, "İşte ben buyum, bir taş parçası değilim.' diyor." diyor. Hayatlarımız da böyle. Hayatlarımız da hiçbir şey ifade etmeyen bir taş parçası olabilir ya da bir sanat eserine dönüşebilir. Neye bağlı? Bizim işlememize bağlı. Elimizi, aklımızı ve kalbimizi katarak yaşamayı yeniden işliyor olmamıza bağlı. Ne kadar işlersek o kadar sanat eserine dönüşecek hayatımız. Bakması, tutması, yaşaması o kadar keyif verecek. Ama işlemezsek dümdüz bir taş olacak. Bir yerde okudum, diyor ki: "Bazen hayatımı ilk gördüğüm kişiye şunu biraz tutar mısın diye verip arkama dönmeden kaçasım geliyor." O kadar hayattan bıkmış. İşlenmemiş hayat böyle olur. Ama işlersek tadına doyamadığımız, insanların bize doyamadığı, ömrümüz bitse bile sesimizin, sözümüzün devam ettiği bir hayata sahip oluruz.
Sayfa 133Kitabı okuyor
