İçimden gelen dizeler.
14.05.2024 cezaevinde kurs verdiğim günlerden biri daha bittiğinde infaz koruma memurunu beklerken ilk kez açık olan pencereden şöyle bir bakayım dedim, gördüğüm manzara alt kattaki koguslarin küçücük duvarlar şeklinde bahçeleri ve her koğuşun içinde mahkumların farklı farklı aktiviteler yapıyor olmasaydı. Bir an kendimi dizi sahnesi izliyor gibi hissettim. Yaşadığımız hayatın güzelliğini, özgürlüğün ne demek olduğunu o an çok iyi anladım. Benim ders verdiğim kişiler de asla unutamayacağım kadar istekli ve öğrenmeye açık insanlar. Hani cezaevi deyip geçiyoruz ya işte öyle değil, içinde farklı hayatlar farklı hikayeler barındırıyor. Kısa zamanda burası bana çok şey öğretti ve öğretmeye devam ediyor. Buraya not etmek istedim her zaman halimize şükür etmeliyiz, emin olun ki sizlerden çok daha ağır şartlarda insanlar var ve pes etmeden her gün o ağır şartların içinde bile öğrenme isteklerini koruyup kendilerini geliştiriyorlar. 👏👏
Öyle bir an gelir ki insan gördüğüyle kendisine anlatılanları karıştırır, yaşadığıyla bildiğini, başından geçenle okuduğunu karıştırır; aslında bunları ayırt edebiliyor olmamız mucizevi bir şeydir, onca şeyden sonra bunları ayırt edebiliriz ve normalde budur tuhaf olan, tüm bir hayat boyunca sinemada, televizyonda, tiyatroda, gazetede ve romanda görülen ve duyulan bütün hikâyeler birikince artık kolaylıkla birbirine karışabilmelidir. Onca şeyden sonra hayret verici olan insanların büyük çoğunluğunun gerçekten başlarına gelen şeyleri hâlâ biliyor olmalarıdır. Sonuçta asıl ayırt etmesi mümkün olmayan diğerlerinin başlarından geçenlerdir, onların bize kurgu gibi ya da artık çok uzakta kalmış bir gerçek gibi anlattıkları şeylerdir, bizim tanımadığımız o kişilerin bizim bilmediğimiz o geçmişin gerçek olup olmadığıdır. Uç örnekleri bir tarafta bırakalım ve diyelim ki belleğin kendisi hâlâ epey sağlam, hâlâ güvenilir bir kaynak olmayı sürdürüyor, insan bizzat gördüğünü ve duyduğunu kitaplarda ve filmlerde olanları hatırladığından farklı bir şekilde hatırlıyor, ama eğer başkalarının gördüğü, duyduğu, tanık olduğu ve bildiği ve sonra bize anlattıkları şeyler söz konusuysa bu fark öyle pek de belirgin olmaz. İşte bu insanın uydurduğu şeydir.
Sayfa 211 - Yapı Kredi Yayınları, 6. Baskı
Uyduruk Hikayeler
Bir hikaye uydurdum kafamın içinde
Dilsiz, dudaksız
Kimse gözlerimin içine bakıp da okumaya cüret edemedi
Bir hikayem vardı, herkes gibi işte.
Figüran bile olamayacakları baş kahraman yaptım
Herkes gibi işte.
Bolca yanıldım, herkes gibi
Ve ağladım, aldatıldım,
Aşka inandım, yarı yolda kaldım.
Öyle sıradan, öyle herkesçe bir hayat yaşadım.
Yaşım başımı çoktan aşmış
Kalbim ölünce anladım..
M.Yellowstone
'Bana gururlu şeyler söyle;
Mutlu hikayeler,
Huzurlu güzellikler,
Bilirsin işte öyle şeyler,
Umudu anlat,
İnancı..'
duyguların renkleri, ruhların melodisi..
"Hikâyelerin anlatıldığı salonlar bomboş olsa bile, hikâye kitaplarının çok satmasının nedeni bu değil mi zaten? Ne gramofondan dinlediğim ne de hikâye kitaplarından okuduğum hikâyeler bana zevk veriyor. Hocam sizce de icra edilen sanat her ne olursa olsun, sanat dediğimiz şey sanatçının sanatını icra ederken hissettiği içgüdüsel coşku değil midir? Doğal olarak bu coşku seyirciye de sirayet ediyor. Bu aşamada verilen hissi içgüdüsel olarak alan seyircide müthiş bir ilgi gelişiyor. İşte sanatın gizemi dediğimiz de budur. Dinleyen ve sanatını icra eden arasında duygular birbirine geçmezse bu sanat olmaz. Sizce de öyle değil mi?"
Sayfa 44Kitabı okudu
