Ah hüzün devşirmesi sevinç
Sol yamacımda eriyen kar seni !
Ve ben tutuşmalıyım Tamara.. Bir aşk ta mutlu bitsin.
Benim jübilem, çağın ruhsuzluğunu yansıtan bir jübile olacaktı. Jübile aynı meslekte kalırsan olur, ancak benim jübilem postmodern bir jübile olacaktı. Belki de tufandan önce de sonra da var olan hayvanlardan biri olan kediyi gömerek, gemiyi limana çağıracaktım. Kediler nankördür derler. Hayır, onlar nankör değillerdir, sürü hayvanı olmadıklarından başına buyruk yaşarlar. Köpekler sâdık derler. Hayır, köpekler sâdık değillerdir, köpekler sürü hayvanları oldukları için sahiplerini sürünün başı olarak algılarlar, bu yüzden söz dinlerler. Kediler koruk yiyemezler, ancak yine de köpeklerin dişleri kamaşır. Köpekler de koruk yiyemezler, ancak kediler bunu umursamazlar. İnsanlar, kendilerinde olan hassaları, hayvanlara yakıştırmaya başladığından beri sürünün başı olmaya meylettiler. Hayvanın yeri doğadır. İnsan doğasının yeriyse, hayvanda var olduğu sanılan ulvî hassalar değildir.
O akşam böyle şeyler düşündüm uzun uzun. Kendime bir jübile konuşması yazdım. Kediyi sessizce Gerhard’ın bahçesine gömerken o konuşmayı okuyacaktım. Ertesi gün kafeye gittiğimde, Gerhard benden evvel gelmişti ve büyük bir merakla bu işi kabul edip etmeyeceğimi soran gözlerle bana baktı. Ben, Ka’yı bahçesine gömme işini kabul ettiğimi söyleyince bana sarıldı. Akşam, kafedeki iş bittikten sonra, beraber onun evine gidip Ka’yı bahçeye gömecektik.
Aynı müdavimlerin tekerrür eden tuhaflıklarının yaşandığı bir gün daha sona ermiş ve akşam olmuştu. Gerhard ve ben akşam saat 8 gibi kafeden ayrılıp, evin yolunu tuttuk. Gerhard, 16. Viyana’da bahçeli bir apartmanda oturuyordu. Eve vardığımızda, ben çaktırmadan bahçeye ve apartmanın etrafına bakmıştım. Biraz gergindim. Postmodern bir jübile için
Beş yaşındayken, ilk defa çalışmaya başladığımda yani ayakkabı boyarken, ilk iş günümde ayakkabısını boyadığımız esnaf “siz kimin oğlusunuz?” diye sormuştu. Bu soruya; postu yüzülmüş bir çağın sahte kızıla boyanmış modern suretindeki maskeleri, yıllar sonra kanıyla düşürmüş birinin jübile konuşması cevap verirdi belki. Gerhard’ın gözleri doldu ve onun birkaç damla gözyaşı eşliğinde, jübile konuşmamı, Ka’nın mezarı başında bir dua gibi okumaya başladım:
“Burada babamdan rahmetlik diye bahsediyordu reklamlar. Hâlbuki O sahnedeyken, çıt çıkarmazdı kuğuların dilindeki baklalar, barbitüratlar ve trankilizanlar. Ölüm zahter renginde bir larva. Büyüseydiniz çocuklar, büyüseydiniz! Neredeyse babam yaşında, yıllanmış bir bomba kesecektik daha. Büyüseydiniz işte, Honda, yedi yüz bin aracını geri çağırmazdı bir daha. Zifiri karanlıkta komşudan sutyen kiralamazdı bir karga. Neden gülerler bilmem siniri bozulan kadınlar! Ya kamikazede çığlık atanlar? Ah bir sussalar, ceplerimize zift döküp yalatanlar! Demezler ki, hayat bir prensesin kâbusundan ibarettir. Hayır, belki de bir prensin kısır atından. Hayır, belki de bir atın yularından! Ah bir sussalar da kamikazeler atlasa çığlıklarımızdan. Hikâye bu, bir idamlık Ali vardı mesela. Bir kıza asıldı. Kız dedimse, mermi kovanlarında bal yapan çocukları doğuran. Kız dedimse, ipiyle kuyudan çıkılan. Bir kız vardı mesela, düşmanından kürtaj doğurup, kendi adını unutan. Bir kız vardı, çok tanrılı dinden çok 99 isimli bir Allah’a inanan. Hikâye şu ki; babam oluyorum, oldukça ölüyorum. Ayıp olmasın diye külleri başıma serip, şimdilik reklamları izliyorum.”
Ve sen haftanın deniz ertesi günleri
geliyorsun.
Her aşk; yaşayamadıklarımızın
özetidir,diyorum.
Gülüyorsun.
Seni daha önce öpmüş olmalıyım.
Yoksa nasıl bulurum yüzünde gülen ağzının yerini.
Sokakta ölümsüz bir yanından yaralıyorlar birini.
İki buluşmadır koluma girmiyorsun.
Ve birkaç milyon yıldır tutmadın ellerimi..
Mes'ut Bir Tesadüfe Altıncı ve Son Mektup
sokaktan askeri konvoylar geçiyor
iki buluşmadır koluma girmiyorsun.
ve birkaç milyon yıldır tutmadım ellerini.
ve ben sırf bu yüzden yenilebilirim.
Sayfa 96 - Agora kitaplığıKitabı okudu
Tespit! At, futbolcu ve jübile kombinasyonu...
Yürük atın ünü, futbolcunun ününe benzer. Daha düne kadar mahalle arasında top peşinde koşan bir bacaksız bir de bakarsın bütün ülkeye nam salar, el üstünde tutulan bir şöhret olur. Gol atmaya, ağları dalgalandırmaya devam ettikçe ismi de yayılır. Ama giderek yıldızı sönmeye başlar, sonunda unutulup gider. Onu ilk unutanlar da, genellikle vaktiyle ona övgüler düzüp göklere çıkaranlar olur. O şanlı futbolcunun yerini başkası alır.
Sayfa 52 - Ötüken Neşriyat 28.Baskı Çeviren Refik Özdek
ah! Tamara - i
yaşam ve ölüm
iki hasım şimdi
iki şüpheli şahıs
her an birisindir
her an ikisi
Sayfa 5Kitabı okudu
ah! Tamara - i
geriye bir şairin hüznü kalmış biçilmedik
boy vermiş, başak uçları göbekte!
incecik bileklerime batıyor ah, Tamara!
büyüdükçe mi yitiriyoruz saflığımızı?
Sayfa 6Kitabı okudu