Nurdağı haritadan silinmiş. Öyle diyorlar. Çocukluk anılarım haritadan silinmiş söylemiyorlar..
Burada herkes acı içinde olduğu için kimseyle acımı paylaşamıyorum, o yüzden bu satırlardayım..
Ben Nurdağlıyım. Doğma büyüme.. hangi marketten takı toka alınır, hangi markette atari vardır, hangi tatlıcının halka tatlısı ucuz ve güzeldir bilirdim. Okuldan öğle molasında hangi dondurmacıya kaçılır, perşembe pazarına saat kaç gibi gidilir, fırın nerededir, müftülük hangi sokaktadır, arı malzemesini kim satar her şey ama her şey..
Şimdiyse hiçbir şey..
Ne bildiğim dükkanlar yerinde, ne dükkandaki amcalar.. ne dondurmacı var ne tatlıcı.. hiçbir şey kalmadı.. mekanları geçtim insanlarımız yok oldu..
İnsanların ölümünün acısı yetmezmiş gibi o insanları hatırlayabileceğimiz mekanlar da yok.. hatıralarım ütopikleşti resmen. Atlatırız biliyorum ama yine de bu gerçekle yaşamak hiç kolay olmayacak.. hatıralarımız o sokaklardan uçtu gitti.. hatıralarımızı paylaştığımız insanlarımız da yok, mekanlarımız da.. artık her şey yaşayabilenlerin zihninde yer edebildiği kadar..
çocukluk arkadaşlarım mezarda.
hayat öğretmenlerim, pazarcı dayılarım.
bana çikolata veren amcalarım mezarda.
çocukluğum mezarda.
kalbim darda..