"Kaldırımlar"ı göklere çıkarıyorlar . Bense yerin dibine indirdikleri fikrindeyim. Zannediyorlar ki ,o şiir, kaldırımlarda geceleyen evsiz barksız, sefil bir sınıfın destanı... Halbuki o, belki şato sahibi, en nâdide ağaçtan yontulu karyolasında gözü uyku tutmaz, mustarip fikir prensinin çilekeş (entelektüel)in şiiri...
Bizler
Biz bir elbiseyi dört yıl, beş yıl, altı yıl giyeriz. Elbisemiz üstümüzde eskir. Eskiyle gezer, ona alışırız, çıkartmak da istemeyiz. Ta ki evlerimizden kadınlarımız, kızlarımız şikâyet edip, sabah akşam "Komşularımızdan, eşimizden dostumuzdan utanıyoruz!" diye diye başımızı ağrıtana kadar.
Bizden çoğunun elbisesi üstüne göre biçilmiş
Anılar
Ne çok dostun var
Hatırladık Kaldırımlar'ı
Tek dostumuzdu
Hani çocuktuk ve sevdalı
KALDIRIMLAR -I-
Sokaktayım, kimsesiz bir sokak ortasında;
Yürüyorum, arkama bakmadan yürüyorum...
Sayfa 116 - ŞEHİR -Kaldırımlar I 1927- 8.Baskı, Büyük Doğu Yayınları
TÜRKİYE'NİN BAUDELAİRE'İ...
- "(...) "Kaldırımlar", dünya çapında bir şiir. 1930'lu yıllarda biliyorsunuz Abdullah Cevdet'in İçtihat diye bir mecmuası yayınlanıyor. Ben onu da şöyle bir gözden geçirdim. İsmail Ali'yi inceledim. Üstad'ın 1928'te kitabı çıktığı zaman bir gençlik fotoğrafını koymuş derginin kapağına. Ve altında ne yazmış biliyor musunuz? “Türkiye'nin Baudelaire’i.” Türkiye'nin Baudelaire’i dediği, bütün dünyanın hayran kaldığı, aşık olduğu bir Fransız şairini Üstad'a benzetiyor. Üstad 1928'te "Kaldırımlar"ı yayınladığı zaman daha 24 yaşında bir genç, epey genç bir şair. Yani 24 yaşında Baudelaire. Türkiye'nin Baudelaire’i diye yazmış...
Sayfa 34 - Kâzım Albay, -Bekir Oğuzbaşaran ile Röportaj-Kitabı okudu
