ne yapacağını bilememe,
elini kolunu nereye koyacağını şaşırma,
sanki çok önemli bir şeyi unutmuş gibi düşüncelere dalıp çıkarmaya çalışma,
aniden yerinden kalkıp şöyle bir dolaşıp gerisin geri oturma,
acaba ben neyle meşgul olup yaşıyordum sorgulamaları.
su gibi, hava gibi, ekmek gibi bir şey var eksik, öyle eksik ki...
bırak zaman geçmiyor demeyi emine galiba dünya artık dönmüyor.
Sabah ezanları okunmaya başladığında yatağından kalkıp elini yüzünü yıkadı. Aynada makasla bıyığını sünneti şerifeye uygun olarak düzeltirken uykunun bir uyanış ve düşlerin de gerçeğin ta kendisi olduğu fikri kafasını meşgul etmeye başlamıştı. Az önce uyanıp gözlerini gerçek dünyaya açarak yatağında gerinmeye başladığında belki de bir uykuya dalmıştı. Eğer bu doğruysa, şimdi gördüğü her şey bir düştü. Gördükleri ister gerçek ister düş olsun, bundan gerçeği ya da düşü gören bir özenin varlığı çıkıyordu. Şu durumda bütün bunları gören bir kişi olarak o, vardı. "Rendekar'ın dediği gibi ben varım" diyordu, "Peki ama ben kimim? ayna bana İhsan Efendi olduğumu söylüyor, rüyamdaki ayna ise Bünyamin olduğumu söylüyor. Ben kimim? Bütün bunları gören özne aslında kim?"
Sayfa 1Kitabı okudu
Aşk, emirlerine uymaz. Nasıl bir çocuğa otur koşma dediğinizde bir süre oturur sonra kalkıp tekrar koşmaya başlarsa aşk da öyle Ömür! Seni asla dinlemez... ( Kitap adı: Ölüme Giderken Yazar: Medine AFŞİN )
gözlerin gözlerime değince
felaketim olurdu ağlardım
beni sevmiyordun bilirdim
bir sevdiğin vardı duyardım
çöp gibi bir oğlan ipince
hayırsızın biriydi fikrimce
ne vakit karşımda görsem
öldüreceğimden korkardım
Sayfa 22-23
Kaybettiğimiz ruhlara,
Tam 13 yıl oldu.
Eğer Tanrı varsa ve canı sıkıldıkça dünyayı çeken uydusundan burayı izliyorsa, benim gibi kadınların kanallarına denk geldikçe kanalı değiştiriyordur. Bizi eski bir Türk filmi dramında bayağı buluyordur, yüksek zümre edebiyatını seven züppe yaratıcı. Ondan ölesiye nefret ediyorum,
Kara bir deliğin içine düşmüştüm, emilip yutulmak, sonra yeniden dünyaya dönmek istiyordum. Ölmek ve tertemiz dirilmek. O zaman belleksiz, boş, aynı zamanda çelik gibi sertleşmiş olacaktım ve hiç bir şey yokmuş gibi ayağa kalkıp, üstümdeki tozu silkerek yürüyüp gidecektim.
