Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.38
Dilera
Dilera
@kedilera
210 okur puanı
Ocak 2021 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Okuma Hedefleri
Dazai'yi sadece kadın düşmanı olarak sınırlamak yanlış bence. Dazai hayatın içinden olan birçok şeye düşman. Yaşamaktan zevk alan biri değil. İntihar girişimlerinden de belli ama siz yine de Dazai'ye ilk insanlığımı yitirirken'le başlamayın. Kitabın depresifliği sert gelebilir. En başından itibaren hep düşündüğüm şey “ Karakterin bu kadar derin ve karanlık düşünceleri nasıl bu kadar anlaşılır anlatılabilmiş?” Başından sonuna kadar aynı ilgiyle okutmayı da başardı (aslında depresif ve karanlık bir kitap olmasına rağmen). Bence Dazai, Yozo ile kendisini resmetmiştir. Toplumdan soyutlanmayı, kişinin kendini soyutlaması anlaşılır şekilde anlatılmıştır.
Okumanızı tavsiye ederim.
Çok önyargı ile başladığım bir kitap oldu fakat okudukça bu önyargım kırıldı. Gelecek yüzyılda bizi nelerin beklediğine dair şaşırtıcı metaforlar sunmuş yazarımız. Benim için bu kitabı okumak oldukça zordu, bazen sadece bir iki sayfa okumak bile beni yordu, ve okurken film izliyormuşçasına durup okuduğum satırları hayal edip şekillendirmeye koyuldum. Cesur Yeni Dünya alışılmışın dışında bir distopya tasviri. Bu dünyada savaş yoksulluk şiddet gibi karanlık tasvirler yok aksine insanlar çok mutlular. Soma adı verilen haplarla mutluluk ile uyutulan insanlar var. Anne, baba, aile, ebeveynlik, bağlılık, duygusallık, düşünme ve şahsi fikir gibi kavramların ortadan kalktığı insanların kontrol ile başka kişilerce üretildiği bir distopya... Mutlu bir dünyada köle olarak yaşamak mı yoksa özgür bir dünyada onun getirdiği bütün bedellere katlanarak yaşamak mı gibi bir ikilem ortaya çıkarıyor kitap. Dikkat çeken ve düşünülmesi gereken çokça nokta var.
Böyle bir sistemde varolmak mümkün mü?
Böyle bir sisteme evrilen bir zamanda mıyız?
Herkesin okuması gereken bana göre "ütopya içerisinde distopya" türündeki bu kitabı mutlaka okumalısınız diyorum.
Albert Einstein'nın fizik dışındaki konulara bakış açısını anlattığı kitabı. Denemesini okuduktan sonra kendisine olan saygımın yüz kat arttığı alman teorik fizikçi. Einstein gibi birisini herhangi bir "-izm"e dahil edebilmeniz için o dahil edeceğiniz kampın einstein'dan daha zeki birisi tarafından kurulmuş ve mantıki açıdan inşaa edilmiş olması gerekir. Öyle bir dünya hiç var olmadı.
Einstein gibi toplumun geneline benzemeyen insanlar hakkında birçok fantazya üretilmesine, onlar hakkında ütopik şeyler duymaya alışkınızdır. Bu yüzden her şeyden önce böyle birinin hayat görüşünü, yaşadığı tarihin siyasetini ve ekonomisini, toplumsal ahlakını, din anlayışını kendi ağzından okumanın önemli olduğunu düşünüyorum.
Okur Takip Önerileri
Hamlet, Ophelia’nın “Ne okuyorsunuz?” sorusuna, “Sözcükler, sözcükler, sözcükler…” yanıtını verir; acaba vakitten bol bir şeyi olmayan, bu nedenle bütün “mesaisini” babasının katilinin, amcası olduğunu kanıtlamaya verebilen Hamlet, bir elinde kitap, bir eli çenesinde, aşağı yukarı dolaşarak neyi okuyordu? Yüzyıllar boyunca incelemeciler, boşu boşuna Hamlet’in gerçekten “deli” olup olmadığını araştırmışlar; bu uğurda yeryüzünün bütün çöllerinden çok daha fazla kâğıt, ırmaklarından çok daha fazla mürekkep harcamışlar. Sonuç sıfır! Hâlâ Hamlet’in “deli” olup olmadığını bile bilmiyoruz. Bildiğimiz tek şey, Hamlet’in okuyan (ya da okuma taklidi yapan… Ama bana sorarsanız, gerçekte ne olduğunu bilmediğimiz o kitabı okuyan) bir prens oluşudur.kitap prensin hesaplaşmasının bir simgesidir. Hamlet’in asıl hesabı da, kendi kendisiyle olandır. Ama bu hesap, Hamlet’i olduğu kadar bizi de değiştirir işte. Her okur yazarıyla hesaplaşır; yazarla hesaplaşırken, kendi kendisiyle de hesaplaşır. Durun, her okur değil. Metni yüreğinde duyabilen okur. Metni yüreğimizde duyamıyorsak, onu yeniden anlamlandıramıyorsak, her okuyuşta başka anlamlar, başka tatlar alamıyorsak, bu nice okumaktır...
Küçük Prens, kendi galaksisinde, kendi dünyasında tek bir gül ile yaşayan bir Küçük Prens'in başka galaksileri gezmek için tek gülünü tek başına bırakıp yolculuk yapmasını anlatır. Ancak bu yolculuk esnasında vurgulamak istediği şey 'büyümek'tir. Çocuk gözünden bakıldığında, biz büyükler ne kadar tuhaf ve hayal gücünden yoksun insanlarız. Bir zamanlar biz de çocuktuk oysa... Nasıl kaybediyoruz düş gücümüzü? Nasıl kayboluyoruz ne aradığımızı bilmeden koştururken? İçindeki o büyümeyen çocuğu öldürmeyen herkes kıyıdan köşeden kendine bir şeyler katar bu kitapta.
Aslında bize anlatılan şey: emek vererek yapılan her eylemin önemli ama zor olduğu ve bazen emek verdiğimizde ne kadar zor da olsa sonunda gülebileceğimiz...
Bazen içimize sinmese bile,
bazen kaybetsek bile,
ve bazen emin olamasak bile...
Umarım kitabı bitirdikten sonra gidip yıldızlara bakan tek kişi değilimdir? O an gökyüzünde en parlak ve en güzel yıldızı bulup, Küçük Prens ile Çiçeğini hayal ettim. Daha sonra elimi kalbime götürdüm ve dedim ki; unutma!
Hayatı kaçırmadan yaşayabildiğimiz günler diliyorum. Keyifli okumalar
İnsanın sorumluluktan kaçma çabasını Ömer’in karakterinde alaycı bir dille anlatan Ali, ilk başta saygı duyduğumuz ve iyiliğinden şüphe etmediğimiz bir karakterin iradesizlik ve acizliğini gözler önüne serip bizi ondan soğutabiliyor. Zamanının sözde aydınlarının yozlaşmış taraflarını ve ikiyüzlü, çelişkili taburlarını da dediğiniz gibi Ömer’in çevresinden görmek mümkün. Kitaptaki diğer bir önemli karakter ise şüphesiz Bedri, hiçbir göz boyası tarafından aldatılmayan, Macide’nin geçmişinden çıkıp gelen bu iyi yürekli dost, hem Ömer’in çevresinin hem de çok sevdiği dostu Ömer’in bütün kusurlarını görerek diğer karakterlerden daha gerçekçi bir algı yapısına sahip. Karakterlerin etkileşimleri ve zaman içinde gelişen olayların etkisi ile değişen dinamikler ve karakter yapıları hem romanın karakterlerini, hem de okuru insan ruhunun acizliği hakkında düşünmeye itiyor. Sabahattin Ali kitaplarını yorumlarken doğru kelimeleri seçerken çok zorlanıyorum buda öyle bir kitaptı. Cinayeti gördüm ama kitapta cinayet işlenmiyordu. iyilik demek kimseye kötülüğü dokunmamak değil, kötülük yapacak cevheri içinde taşımamak demektir. o hatayı ben yaptım demek yerine sorumluluğu şeytana yüklemek daha kolay sanırım. bazen iyi yönlerimizi sunmakta hatta eksik olan yönlerimizi cilalayıp karşı tarafa satmakta çok başarılıyız ama iş kötü olduğumuz yönlere geldiğinde öne çıkıp onları sahiplenmeyi bir türlü beceremiyoruz. Sonu kötü de olsa değerlerinizle, hayallerinizle, isteklerinizle kısaca tüm benliğinizle yaşayın ve emek verin ki siz de ki değeri artsın...
Nereden başlayacağımı bilemiyorum. Kitaba yazılacak şeylerin buraya sığmaması ne kötü.
Kitabın perde arkasında gerçek bir intihar söz konusu. Ural.. Oğuz Atay'ın intihar etmiş olan sevgili arkadaşı Ural... Böyle düşünüldüğünde yazarın bir nebze de olsa hissettiklerini hissetmek daha bir mümkün oluyor ve bu insana çok ağır geliyor. Hiçbirimiz, hayatımızda yer alan insanların gülüşlerine, dertsiz gibi görünmelerine aldanmamalıyız. Bu kitap her gün bir şekilde kendimizi kandırarak hayatın bayağı yönlerine rağmen tutunmaya çalışan bizlere karşılık ne yapsa da tutunamayanların hikayesidir. Tutunamayanlar hepimizin romanı bence, çünkü hepimiz tek birşey istedik :Anlaşılmak. Ana kahramanımız ve ilk tutunamayan Selim.
Anlaşılmayan adam Selim, kalabalıkların arasında yalnız kalan, Kendiyle kavga eden, dalga geçen, konuşan canım Selim... Tutunamayanların sesi Selim... İnsanlara kendisini kabul ettirebilmek için onların istediği gibi bir insan olmaya çalışmış, onu sevsinler diye onların belirlediği kalıplara sokmuş kendisini. Ah canım Selim keşke ölmeseydin keşke senin ellerinden tutup seni güçlü bir şekilde hayata döndürebilseydim. Biz seni çok sevdik Selim umarım sen bizi affedersin...
İnsanların tutunabileceği bir dal olmamız dileğiyle.
Bir varlığa bağlanmak ve o varlığın sizi yönetmesi, buna da aldırmayarak tüm yaşamınızı ona endekslemeniz. Kimisi buna aptallık kimisi de aşk diyecektir. Sorun şu ki karşı taraf sizi anladığı kadar, sizi kendi yerine koyduğu kadar değeriniz vardır.
Kitap bittiğinde ise belki sizde benim gibi,
İnsanların birbirine tahammül edemediği şu günlerde “uzaklarda birinin sizin iyiliğinizi düşündüğünü bilmek güzel hissettirirdi" bence demekten kendinizi alamayacaksınız. Daha aydınlık yarınlara...
Sokaklarda kalan, istenilmeyen, bakılmayan, adı
“sokak çocukları” olan çocukları, insanları anlatıyor Yaşar Kemal. Sadece anlatmıyor onlarla birlikte yaşayarak hayata hiç bakmadığımız bir pencereyi açıyor bizlere.
Yazarın özellikle üzerinde durduğu tema; çocuklar ayrı bir insan türü değildir, insandır...
Onların “çocuk” diye ayrı bir kategoriye sokulmasına ve her türlü hakkının istismar edilmesine karşıdır.
Okurken içinden saydırdığın dünya kadar kelimeleri ifade edebilmek için yeterli midir bu alan? Uygun mudur? Sorgulayan kafalar sevilmez malum.
At gözlüğünü takıp yaşama rutin devam edenler, kalp gözü açılmış kaos içinde yaşam mücadelesi verenler, hayatla mücadele edenler. Gerçek bir yaşamı unutmuş insanlar olarak Yaşar Kemal gibi yazarları okumak gerektiğine inanıyorum. Çünkü insan olduğumuzu, insan olmaya ihtiyacımız olduğunu, tüm kaleminde eserine dökmeye çalışmıştır. Umarım bir çok insanın kalbine, benim kalbime dokunduğu gibi dokunur bu kitap. Son olarak çocuklar gerçekten insandır - diyerek kapatayım, iyi okumalar.
