Türkiye'deki üçlü ideolojik bölünme giderek netleşiyor. Bir yanda, Atatürk'e saygı ve bazen sevgi duyan ama Kemalizme karşı olanlar var. Atatürk'ü -daha çok- bu yurdu düşmanlardan kurtarmış bir kahraman olarak benimsiyorlar. Ama Kemalizmin birçok ilkesine kısmen ya da tamamen karşılar. Laiklik, devletçilik, devrimcilik ve halkçılık karşısındaki tutumları çok açık. Cumhuriyetçiliğe karşı değiller ama içerdiği demokrasi anlayışı onlar için fazla geniş. Ulusçuluğa karşı değiller ama onların ulusçuluk anlayışı -en azından son yıllara kadar- Kemalist ulusçuluktan çok farklı: "Irk"ın ve "din"in öne çıktığı bir ulusçuluk. Çok zaman "yayılmacılık" eğilimleri de taşıyor.
İkinci kesimdekiler, hem Atatürk'e hem de Kemalizme karşılar. Halifeliği ve hatta padişahlığı kaldırdığı için. Kimisi Atatürk'e kızgın kimisi de düşman. Laikliği içlerine sindirebilmeleri söz konusu bile değil. Onlar açısından önem taşıyan "ümmet" olduğu için Kemalist ulusçuluğu kabul etmeleri de olanaksız. Demokrasiyi içeren bir cumhuriyetçilik ile devrimcilik ve halkçılık da tümüyle ideolojilerinin dışındadır. Sadece devletçilik ilkesi görünüşte
onlara ters düşmemektedir.
Geriye kalıyor, hem Atatürk'e hem de Kemalizme sahip çıkanlar. Atatürk ile Atatürk'ün önderliğinde gelişen Türk devrimini ve ideolojisini bir bütün sayanlar. Bir bütün olarak benimseyenler. Yirmi birinci yüzyılın gerektirdiği yenilenmeyi, Kemalizmin ışığında gerçekleştirmek isteyenler.
Sayfa 17 - İmge YayıneviKitabı okuyor
Yazarın gözüyle Cumhuriyetin ilk yarım yüzyılının panoraması
(sf 11-14 arasındaki bölümden derlenmiştir)
Kurtuluş Savaşı sırasında daha çok taktik nedenlerle benimsenmiş olan "halkçılık" değişen koşullar altında eski anlamını yitirmeye mahkumdu. Artık ne egemenliğin halkta olması söz konusuydu , ne alınan ekonomik kararlarda halkın gözetildiği söylenebilirdi, ne de gerçekten halkın yararına
Sayfa 11 - İletişim Yayınları, 7. Baskı, 2001, İstanbulKitabı okudu
"Emperyalizme karşı bağımsızlık... Padişahçılığa karşı cumhuriyetçilik... Şeriata karşı laiklik... Tutuculuğa karşı devrimcilik... Ümmetçiliğe karşı milliyetçilik..."
PDFKitabı okudu
Millete yeni bir ideoloji aşılanacaktı: Kemalizm. Bunun sembolü 'Altı Ok'tu: Baştaki dört ilkeye, Milliyetçilik, Laiklik, Cumhuriyetçilik ve Halkçılık ilkelerine, 1931'de Devletçilik ve Devrimcilik de eklenmişti. Bunlar birbiriyle kenetlenmiş durumdaydı: Devletçilik, sömürgeciliğe Halkçılık yoluyla karşı koyuyor; Laiklik Halkçılığın sömürülmesini önlüyor, hepsini yabancı saldırısına karşı koruyan milliyetçilik de, yaşama hızını Devrimcilikten alıyordu.
Sayfa 688Kitabı okudu
TKP, 1937 yılında, Kemalist İsmet İnönü hükümetini desteklemeyi en önemli görev olarak önüne koydu. Partiye bağlı gizli örgütleri kaldırarak TKP üyelerini legalize etti. TKP’nin sosyalizm amacı geriye itildi. Böylece komünist partisinin asıl işlevi, Kemalizme feda edilmiş oldu.
Komintern yayınlarında İ. Erdem, 24 Kasım 1938’de, Türk komünistlerinin, Kemalistlerin Halk Partisi’nin temel ilkelerini desteklemeye hazır olduğunu şu sözlerle açıklayarak resmi ideolojinin yanında durduklarını bir kez daha belgeledi:
“Atatürk, bayrağına şu talimatları yazdığı Halk Partisi’ni kurdu: Devrimcilik, Devletçilik, Cumhuriyetçilik, Ulusçuluk ve Laiklik. Bunlar Türkiye’nin ilerleme mücadelesinin yolunu gösteriyorlar. Türk komünistleri, Halk Partisi’nin bu ilkelerini ve Cumhuriyet Anayasasının temellerini, onları daha da geliştirmek ve yükseltmek üzere kabul etmeye hazırdırlar."
TKP’nin Kemalizm aşkı vuslata ulaşmıştı. Bu vuslat aslında teslimiyet demekti.
Kemalistler Ağrı isyanının bastırılmasından sonra gözlerini Dersim’e dikmişlerdi. 1937 ilkbaharında Dersim’e saldırdılar. TKP, Dersim isyanı sürerken, Komintern’in dayattığı “desantralizasyon kararı” ile uğraşıyordu. Komintern’de TKP temsilcisi İsmail Bilen’di. İsmail Bilen ileride TKP Genel Sekreteri olacaktı. Komintern dergisinde R. Davaz ismiyle TKP’nin politikasını da yansıtan bir yazı yayımlandı. Rasim Davaz, TKP geleneğine uygun olarak Dersim isyanına “gericilik” damgasını vurdu. Kürtler, Kemalistler devletten utanılacak taleplerde bulunmuşlardı.
Sayfa 79
Kemalizm Nedir ? Kemalist Nedir?
"Kemalist Devrimcilik anlayışının iki yanı vardır. Birinci yanı, eski düzenin geçerliğini yitirmiş kurumlarını yıkıp, yerlerine çağın gereksinimlerini karşılayacak kurumlan koymakla ilgilidir. Ama Kemalizm bununla yetinmemekte, devrimciliği aynı zamanda sürekli olarak yeniliklere, değişmelere açıklık biçiminde anlamakta ve kalıplaşmaya karşı çıkmaktadır. "Sürekli devrimcilik" anlayışını yansıtmaktadır. En ileri kurumlar bile, koşullar içinde eskir.
En ileri bir devrimin "bekçiliği" ile yetinenler, günün birinde değişen koşulların gerisinde kalmaktan, tutuculaşmaktan kurtulamazlar. Kemalizm’in bu Sürekli Devrimcilik anlayışını benimsemeden, sadece Atatürk'ün sağlığında gerçekleştirdiklerinin bekçiliği ile yetinenleri "Kemalist" saymak yanlıştır."
-Ahmet Taner Kışlalı
Kemalist "ulusçuluk", ulusların eşitliğini ve özgürlüğünü savunur. Ulus kavramına ne "ırk" ne de "din" öğelerini sokmuştur; ulusu, "ortak geçmiş, ortak dil ve ortak kültür"e dayalı bir olgu olarak tanımlamıştır. Etnik milliyetçiliğin yarattığı vahşetlerin ve ıstıraplı bölünmelerin yaşandığı; aynı ırktan ve
Kemalizm'in "sürekli" devrimcilik anlayışını daha sonra sürdürenler, sendikalaşma, grev ve toplu sözleşme gibi hakları vermek için de, işçi sınıfının rejimi zorlamasını beklemediler.
Atatürk ölünce kemâlizm öksüz kaldı.
Üstün görüş artık devrimcilik değil, yukarıda sözünü ettiğimiz şeriatçılık, Turancılık ve Anadoluculuk görüşlerinin ortaklaşa yanı olan "gelenekçilik" görüşü oldu. Atatürk'ün ölümünden sonra Kemalizm öksüz kaldı; parti çıkarlarının günlük hizmetlerini gören bir evlatlık haline girdi.
Halkçılık ve ulusal bağımsızlık prensipleri Kurtuluş Savaşı boyunca ve Mustafa Kemal'in bütün manevraları akamete uğratması sayesinde bir gerçek haline gelmesinden, saltanatçıhğın (Osmanlıcılığın), hilafetçiliğin (İslamcılığın) ve Turancılığın reddedilişinden sonradır ki, Kemalizm devrimcilik kapısını açabilmiştir.