Barajlar da su tükenmiş!
Yağmur yağmıyorsa çözüm basit; yağmur duasına çıkalım. Tabi öncelikle sorgulayalım; kendimizi.
Merhaba dostlar, bugün sizlere zamanın karanlık dehlizlerinden çıkan bir eserden, Dostoyevsky'nin "Yer Altından Notlar"ından bahsedeceğim. Yeraltı adamımız, toplumun soğuk yüzeyinin altında, duygularının labirentinde kaybolmuş bir anti-kahraman. Peki, hiç düşündünüz mü, biz de kendi iç dünyamızda benzer bir yeraltında yaşayıp yaşamadığımızı? Bu kitap, yalnızca bir karakter etüdü değil, aynı zamanda kendimize ait karanlık köşelerimizle yüzleşmemizi sağlayan bir ayna. Yeraltı adamının iç çatışmaları, insanın özgürlük arayışı, toplumsal baskılara tepkileri... Bunlar sadece 19. yüzyıl Rusya'sının sorunları mıydı, ne dersiniz? Kitap boyunca kendimizi onun yerine koymadan edemiyoruz. "Ben olsam ne yapardım?" sorusu zihnimizi kemiriyor. Acaba kendimizi toplumun gözünden saklamak için bir yer altına mı çekiliyoruz, yoksa cesaretimizi toplayıp yüzleşmeye mi çalışıyoruz? Bazıları için "Yer Altından Notlar", insan psikolojisinin karanlık bir portresi olabilir. Ama bir başkası için belki de içsel bir aydınlanma yolculuğu... Dostoyevsky, bize ayna tutuyor; peki, biz ne görüyoruz? Gelin, bu derin ve karmaşık eseri birlikte okuyup tartışalım. Karakterler, olaylar ve Dostoyevsky'nin derinlemesine anlatımı üzerine sohbet edelim. Yeraltı adamının hayatından parçalar bulup, kendi varoluşumuzu sorgulayalım. Ve son bir soru: Sizce, her birimizin içinde bir yeraltı adamı olabilir mi?
Acaba ben münafık mıyım?
diye kendimizi sorgulayalım.
Çünkü dininden emin olanlar sadece münafıklardır!!!
Hadi kendimizi sorgulayalim ?!
Allah'a gidiyordum , Allah'a dönüyordum ama nasıl , nasıl bir ömürle gidiyor , nasıl bir amel defteri ile dönüyordum ??
Biz tevekkül derken utanalım, ölümü anarken kendimizi sorgulayalım bence, şu istiflediğimiz eşyalara bakınca Rabbimize güvenimiz ve ahirete imanımız aleyhimize şahitlik yapacak, ellerimizle satın alıp sahiplik yaptıklarımızla dolu çünkü !
Hayatın insandan beklentisi var mıdır bilmem ama şu hayat yoluna çıktığımız gözlerimizi dünyaya açtığımız andan itibaren insanların bizden beklentileri var. Anne karnına düştüğün anda başlayan istekler ve beklentiler..
Bir yürüsün
Bir memeden kurtulsun
Bir bezi bıraksın
Bir okula başlasın
Bir ergenliği atlatsın
Bir sınavları kazansın
Bir iş
Hadi gelin beraber ayrılıktan konuşalım .
Ayrılık kolay değil elbet.
Peki insan bir ilişkiden ne zaman gider ?
Birlikte sorgulayalım .
Bu ilişkide ihtiyaçlarınız karşılanıyor mu ?
Sevgi, değer, onay , güven, ilgi, saygı görüyor musunuz ?
Duygularınız anlaşılıyor mu ?
O elinden geldiğince sizinle meşgul mü ?
Yoksa sadece işiyle, çevresiyle , haklılığıyla, güçlülüğüyle , bencilliğiyle mi meşgul ?
Birlikte zor ya da mutlu anıları anımsayabiliyor musunuz ?
Birlikte gülmeye , ağlamaya, sorunu tartışmaya , uzlaşmaya , beraber hayal kurmaya açık mısınız ?
Konuşuyor musunuz ?
Beraber susmaya da gönüllü müsünüz ?
Sevildiğinizi fark ediyor sevdiğinizi hissediyor musunuz ? Kendiniz misiniz onun yanında, onun kendisi olmasına izin veriyor musunuz ?
Bunlar olmuyorsa ve tek başınalık fikri korkutsa da 2 kişilik yalnızlıktan daha huzurlu gelmeye başladıysa o zaman gitmeyi de düşünmeye başlarız . Hemen de gidemeyiz ama. Kendimizi anlayınca yola çıkabiliriz. Neden bu mutsuz ilişkinin içindeyim ? Onun sevgisizliğini beklemeyi , onun ilgisizliğine çekilmeyi ya da hep içime atmayı hangi anılardan öğrendim diye sorarız. Ben sevgisizliği , sevgi zannetmeyi nerede öğrendim ? Şiddeti , sessizliği, değersizliği hak ettiğimi nerede öğrendim ? Yalana razı gelmeyi , ihanete göz yummayı , sesimin kısılmasını nerede öğrendim? Başka çaremin olmadığını nereden öğrendim? O beni değersiz hissettirdi de ben buna izin vermeyi hangi anılardan öğrendim ? Fark etmek , giderken de kalırken de bir ilişkide ilk adımdır.