“Sen... Neden geldin?” diye sordum.
Gözleriyle masayı işaret etti.
“Sana yemek yollamıştım. Ama kapıyı açmamışsın. O yüzden geldim.” Kendi kendime güldüm. Kızları öylece bırakıp da mı gelmişti acaba? Tüh. Yazık oldu.
“Üzgünüm. Kapıyı açmak için yürüyebilmem gerekiyor. Ben de yalnızca koşabiliyorum.” Kendimle dalga geçmeme sinirlenmiş gibi gözlerini devirip eliyle çenesindeki sakalları kaşıdı.
“Bir an, durumunu unutmuşum. Ee, tuvalete gitmek ister misin? Sonra sorun olmasın?” Başımı hayır anlamında sallayıp masayı biraz daha kendime çektim. Bu yemekler bana bir hafta yeterdi. Acaba Bora Karahanlı odaya bir hafta boyunca uğramayacak mıydı?
“Hayır. İyiyim ben. Git artık. Kadınlar bekletilmeye gelmez! Kaçarlar valla. Benden söylemesi.” Yüzüne bakmadan tavsiyemi verip kendi söylediklerime güldüm ve tabağımdan aldığım bir dilim patatesi ağzıma attım.
“Gidiyorum. Bir ihtiyacın olursa...”
“Olmayacak!” Birkaç saniye bir şey söylememi bekler gibi başımda dikildikten sonra nihayet odadan çıktı. Televizyonun sesini açıp yemeğime döndüm. Sadece beş saniye sonra kapı tekrar açıldı ve Bora Karahanlı’nın kafası göründü. Kafasını içeri doğru uzatmış bana bakıyordu.
“Telefon numaram sende vardı, değil mi?” Gözlerimi devirdim.
“Evet. Beni merak etmen ne hoş!” Kendi kendime kıkırdayıp yüzüne baktığımda gayet de ciddi göründüğünü gördüm. Hem ciddi hem de beni merak ediyor. Bari gül be adam!
Ampul Kafa bölümünden
Ayşe’nin gözleri başka bakıyor. Parlak. Bir şey daha var ama tarif edemiyorum. Sadece parlak diyorum tarif edemediğim için. Onunla konuşuyoruz bazen. Ben utanıyorum onunla konuşurken. Bu sebeple aslında ben onunla değil, o benimle konuşuyor genelde. Bana en çok;
“Neden konuşmuyorsun benimle?” diyor.
Ben ona, seninle konuşmuyor değilim demiyorum,
Bana dokunmayın, ben kendimle iyiyim.
Sayfa 50 - Olimpos YayınlarıKitabı okudu
"...biraz kendime acıyorum ve başarısız olduğumu hissediyorum. Ama bunun dışında iyiyim."
Suskun sanıyorlar beni; değilim.
Anlaşılmadığım ve anlamadığım bir dünyada
kelimelere küsüm sadece.
Yalnız sanıyorlar beni; değilim.
Kimsenin kalabalığı olmadım
ve kimseyi de kalabalık edemem
bundan sonra dünyamda, bu da benim tercihim.
Güvensiz sanıyorlar beni; değilim.
Sadece kendi içimde kendime göre bir dengem var
ve bir daha kırılırsam toparlanamama endişesi taşıyor yüreğim.
Bu yüzden şimdilik sadece kendime güveniyorum.
Anlamakta zorlandığım bir dünyada,
anlaşılmayı zaten beklemiyorum.
Ben böyle iyiyim...
Gözyaşları için de önemli bir karar verdim. Kararımı kendime sesli olarak tekrarladım bu bana cesaret ve azim verecekti "artık iyiyim," diye başladım "Eğer bu hastalıktan öleceksem vazgeçmiş biri olarak değil, gerçek bir birey olarak ölmek istiyorum. Ne kadar zamanım kalmış olursa olsun kendimi bırakamam, geriye dönemem. Yaşadığım bunca şeyden sonra artık bunu yapamam. Yüce Tanrım lütfen bana yardım et ilerlememe izin ver.."
Sayfa 157Kitabı okudu
