Dört mevsimlik bir sene olsa ömür,
'Keşke', onun güzüne denk gelir,
Hepten vazgeçmek için erkendir,
Telafi etmek için geç...
Mağlubiyetin takısıdır 'keşke'...
Kaçırılmış fırsatların, bastırılmış duyguların, harcanmış hayatların, boşa yaşanmış ya da hakkıyla yaşanamamış yılların,
Gecikmiş itirafların ağıtıdır.
Çarpılıp çıkılmış bir kapıda, yazılıp yollanmamış bir mektupta, göz yumulmuş bir haksızlıkta, vakit varken öpülmemiş bir elde,
Dilin ucuna gelip ertelenmiş bir sözdedir.
Feri sönmüş bir çift gözde ya da yitip gitmiş bir güzelliğin ardından iç çekişte...
'Yolunu gözlemeseydim', 'öyle demeseydim', 'terk edip gitmeseydim', 'en güzel yıllarımı vermeseydim' diye diye sızlanır gider.
'Keşke'nin panzehiri 'iyi ki'dir,
İlki ne kadar pısırıksa ikinci o denli yiğittir.
Keşke'cilerin hayatı, kasvetli pişmanlıklar mezarlığıdır.
'İyi ki' öyle mi ya!..
Onda, yara bere içinde de olsa, yana yana ama doyasıya yaşamış olmanın iç huzuru ve haklı gururu haykırır.
(Can Dündar)
Keşke onun beynini alıp kuru temizleyiciye götürüp, ceplerini boşaltıp, buhara tuttuktan ve temizledikten sonra, yeniden kolalayıp sabahleyin geri getirebilselerdi. Keşke...
