Müminlerin Emiri Ali’den Müminlerin Annesi Ayşe’ye!” diye başlıyordu mektup.
“Allah beni o kadar ağır şeylerle sınıyor ki! Ey Ayşe! Kâbe’nin çevresinde sağa sola savrulan toz parçası olsaydım da doğmasaydım diyorum bazen. Peygamberin zevcesi, peygamberin damadına, amcazadesine Müminlerin meşru Halife’sine karşı onbinleri bulan ordusuyla karşıma çıkıp benden hesap soracağı günü görmeyip, keşke hicret günü Mekkeli süikastçilerin mızraklarıyla onun yatağında can verseydim.
Ey Ayşe! Allah kaderleri yazarken kuluna sormuyor. Onun damadı olmak, onunla aynı kanı taşımak şereflerin en büyüğü, lakin bunu ben takdir etmedim, takdir eden rabbimi de sorgulayacak değilim. Ona olan yakınlığım dünyanın hükümdarlığından ve hazinelerinden daha değerlidir. Lakin dünyaya duyulan meyil, iradenin oyuncağı olan nefis aklımıza hükmederek bizi sonu bilinmeyen maceralara atabiliyor. Hayatımı, varlığımı ve geleceğimi borçlu olduğum peygamber ve onu hak olarak gönderen Rabbim şahit! Ne dünya malına tamahım var ne de; onun hazinelerine.
Bilmiyorum, Juan Preciado. Yıllar var ki kafamı yukarı kaldırmıyorum ve gökyüzünü unuttum. Ayrıca bunu yapsam bile elime ne geçecekti ki? Gökyüzü o kadar yüksek, gözlerimse bakmaya o kadar gönülsüzdüler ki, toprağın nerede olduğunu bilerek mutlu bir şekilde yaşıyordum. Ayrıca, Peder Renteria cennete asla gidemeyeceğimi bana kesin bir dille söylediğinden beri gökyüzüne karşı tüm ilgimi yitirmiştim. Gitmeyi bırak, orayı uzaktan bile göremeyecekmişim... Buna sebep işlediğim günahlardı, ama yaşamayı sürdürmek bile başlı başına büyük bir çaba gerektirirken, bunu bana söylememesi gerekiyordu. Yaşarken insana ayaklarını hareket ettiren yegane şey, öldüğünde bu ayakların onu farklı bir yere götürecekleri beklentisidir; ama eğer kapı kapatılır ve açık kalan sadece cehennemin kapısı olursa, o insan keşke hiç doğmasaydım diye düşünür... Benim için cennet, Juan Preciado, şu anda bulunduğum yerdir.
Yaşarken insana ayaklarını hareket ettiren yegâne şey, öldüğünde bu ayakların onu farklı bir yere götürecekleri beklentisidir; ama eğer bir kapı kapatılır ve açık kalan sadece cehennemin kapısı olursa, o insan keşke hiç doğmasaydım die düşünür.
Sayfa 71 - Doğan Kitap. Çeviren: Süleyman DoğruKitabı okudu
Çığrından çıkmış bir dönem bu. Lanetler olsun!
Keşke hiç doğmasaydım bunu düzelmek için!
Radikal Kitap, 22 Eylül 2006
Sayfa 169 - Everest yayınlarıKitabı okudu
Yaşarken insana ayaklarını hareket ettirten yegâne şey, öldüğünde bu ayakların onu farklı bir yere götürecekleri beklentisidir; ama eğer bir kapı kapatılır ve açık kalan sadece cehennnemin kapısı olursa, o insan keşke hiç doğmasaydım diye düşünür.
Sayfa 71 - DoğanKitabı okudu
Ah sonsuzluk!
Ah keşke ruhum olmasaydı!
Ah keşke hiç doğmasaydım...
Yaşarken insana ayaklarını hareket ettiren yegâne şey, öldüğünde bu ayakların onu farklı bir yere götürecekleri beklentisidir; ama eğer bir kapı kapatılır ve açık kalan sadece cehennemin kapısı olursa, o insan keşke hiç doğmasaydım diye düşünür...
Sayfa 71 - Doğan KitapKitabı okudu
İnsanoğullarının beşinci soyuna gelince,.
Keşke o soydakilerden biri olmasaydım ben,
Keşke daha önce ölsem, ya da daha doğmasaydım!
Sayfa 148
