Yaş otuz beş! Yolun yarısı eder.
Dante gibi ortasındayız ömrün.
Delikanlı çağımızdaki cevher,
Yalvarmak, yakarmak nafile bugün,
Gözünün yaşına bakmadan gider.
Şakaklarıma kar mı yağdı ne var?
Benim mi Allahım bu çizgili yüz?
İhtiyar Bach şiir yazmaya, felsefe yapmaya, pipo içmeye ve müzik yapmaya (sıralaması böyle olmayabilir) düşkündü. Bütün bu dördünü bestelediği gülünç bir şiirde birleştirdi. Karısı Anna Magdalena için tuttuğu müzik defterinde bulunabilir bu, şöyle bir şeydi:
Bir Tütün Tiryakisinin Öğretici Düşünceleri
Pipomu ne zaman alsam ve doldursam
Ve ne
Gedəndə arxayın get, sən ki məni bilirsən,
"Gəl" deməyi sevirəm.
Beləyəm də, neyləyim, gözlətməyə qıymıram,
Gözləməyi sevirəm.
Bir gün gələrsən deyə sevmirəm ki mən səni,
Gəlməsən də sevərəm.
Təbəssüm həsrətli qız, bircə dəfə üzümə
Gülməsən də sevərəm.
Gülsən də mənə gülmə, məni yaradan belə
Yaratmadı, yar atdı.
Ey xəncər kirpikli qız, bir ömürlük həsrəti
Bir baxışın yaratdı.
Hələ təzə getmisən, qayıtmağa tələsmə,
Uzaqlar da gözəldir.
Bir də belə yoxlayaq, kim bilir, bəlkə sevgi
Uzaqlarda gözəldir?
Ama sanırım, gerçek şu ki, o sıralarda bizi birbirimizden ayırmaya çalışan güçlü gelgitler vardı ve ayrılığın tamamlanması için böyle bir şeyin olması gerekiyordu. Bunu o sırada anlamış olsaydık –kim bilir?– belki birbirimize daha sıkı sarılırdık.