Nilgün Marmarayı ilk görüp merak ettiğimde onu tanıyıp anlamak için başvurduğum ilk kitaptı.Hayatımda okuduğum en etkileyici,en çok kendime rastladığım kitap.Kitabı okuyormuş gibi değil de Nilgün ile balkonda oturmuş o sana neler yaptığını anlatıyormuş gibi bir izlenimi vardı.Kitabı okurken çoğu zaman Nilgünü yanımda hissettim.Aslında sanılanın aksine ne kadar mutlu olduğunu, hayatı sevdiğini anladım.Bir kitapta anca bu kadar kendime rastlayabilirdim.Sanki Nilgün kendinin değilde birçoğumuzun hissettiği şeyleri yazmış gibiydi.Ayrıca kitabı okurken onu ne kadar sevdiğimi ve özlediğimi fark ettim.Ona geç kaldığım için kendime kızdım çoğu zaman.Ruhlarımızın bağlanmış gibi olduğunu hissettim.Kitapta altı çizilmeyecek tek bir paragraf dahi yoktu.Ölünce bile birlikte gömülmek istediğim bir kitap.Bu hayatta tek başına kalmış ve kimsesi yokmuş gibi hisseden herkesin okuması gereken bir kitap. 
Nilgün Marmara
Ece Ayhan'ın deyimiyle "dünyayla yaralıydı"
Nilgün Marmara'nın günlüklerinin bir derlemesi. İçerisinde okuduğu kitaplardan alıntılar, izlediği filmlerden replikler, aforizmalar ve diyaloglar mevcut.
Aynı zamanda el yazısı da bulunuyor. "İnsanın hayatla kurduğu ilişki en çok ellerinden okunurmuş" diyor 
Birhan Keskin
'Paniğini kukla yapmış hasta bir çocuğun' elleri daima titrer ve belki de bu yüzden Nilgün'ün yazıları dağınık, karmakarışık, yarım bırakılmıştı. Bu durum tüm hayatını özetliyor esasında. Cümlelerindeki burukluk öylesine elle tutulur cinsten ki bunu hissetmemek mümkün değil. En başından mahvolanların kendine bir yer edinememeye mahkum olduğunu melankoliyle yoğrulmuş satırlarını okuyunca herkes hissedecektir sanırım.
