Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.37.24
Bu ayın son kitabı Thomas Hardy'den okuduğum dördüncü kitap olan Orman Sakinleri'ydi. Bu vesile ile ağaç ve kereste kokuları eşliğinde küçük bir orman köyüne misafir oldum bir hafta boyunca...
Eğitimli bir genç kızın evlilik problemiyle başlıyor hikâyemiz. Grace, çocukluktan beri tanıdığı ancak kültürsüz olduğu için bir miktar hakir
Dil sade ve yalın, kolay anlaşılabilir. Zorlanmadan okuyabilirsiniz. Bunu belirterek başlayayım incelemeye.
Kitabın içeriğine gelirsek de yazar kitapta -bana göre- pek özgün ve daha önce işitmediğim bir iddiada bulunuyor; ebeveynlerine karşı koşulsuz-şartsız ve sonsuz bir sevgi duyan kişiler çocuklardır, ebeveynler değil. Öyle ki bu sevgi
Hayat çocukların gözünden bambaşka...
Pal Sokağı Çocukları hep duyduğum ama bir türlü okuyamadigim bir kitaptı. Beni çok duygulandırdı. Okuduktan sonra kitabın son paragrafı boş bir duvarı uzun uzun izlemenize sebep olabilir.
Çocuklar için sahip oldukları şeylerin ne kadar önemli olduğunu yetişkin olarak anlayamıyoruz. Çocuklar arasındaki askeri düzen ilişkisinden karşı gruba karşı verdikleri savaş mücadeleleri okumayadeger.
Hayatımda okuduğum en iyi kitaplardan biriydi kesinlikle. Kalınlığına rağmen vaktim olsaydı 2 günde bile bitirebilirdim.
15. yüzyılda bir kilise zangocunun(çanları çalan kişi, Quasimodo) çingene kızı Esmeralda'ya olan aşkını anlatıyor. Quasimodo'dan öğrenilecek çok şey var. Esmeralda tarafından ne kadar reddedilse de onu koruyup kollamaktan hiç vazgeçmedi. Kilisenin çanlarına tek tek isim takmış, onlarla sohbet ediyor falan:) İnsan ne iş yaparsa yapsın işini sevmeli, bunu bir kez daha hatırladım.
Başrahip Claude Frollo'nun hayatını ve imanını sorguladığı kısımları okumak çok keyifli ve düşündürücüydü.
Hani derler ya, bir kitap karakteriyle arkadaş olup sohbet edecek olsan kim olurdu diye, bu kitaptaki Gringoire karakteri olurdu. Kitabın ilk sahnesinde tanıştığımız, şairlikle uğraşan karakterimiz ilerleyen kısımda sahip olduklarına çok değer vererek huzurlu ve mütevazi bir hayat yaşıyor. Antidepresan gibi bir karakterdi:)
Kitabın bir son paragrafı vardı ki, sanat budur işte dedirtti. Kitabın öne çıktığı konu bence kurgusundan ziyade(birçok yerde tahmin edebildim) duyguların anlatımı ve betimlemelerdi. Paris mimarisini okurken sıkılmayacağım hiç aklıma gelmezdi.
Birçok açıdan besleyici bir kitaptı. Herkese tavsiye ediyorum.
Vakit Hayattır
Yeni yılın grubumuzla okuduğumuz ilk kitabı , çok doğru bir seçim yapmışız. Zamanın kıymetini anlatan her saniyenin değerini sürekli vurgulayan bu kitapla yıla başlamak bana büyük bir farkındalık kazandırdı.
Her vakti daha dolu nasıl geçiririm diye düşünüp her anı verimli geçirmeye çalışıyordum fakat bu kitaptaki örnekleri okuyunca ne kadar eksik
Bernhard'ın her zaman tercih ettiği gibi yine anlatıcıyı ismen ve şahsen tanımıyoruz. Bir süre önce anlatıcının intihar eden arkadaşı Roithamer'ın geriye kalan el yazmalarını incelemek ve yaşamına son verme sebeplerini anlayabilmek üzere Roithamer'ın ve anlatıcının ortak arkadaşları olduğunu anladığımız Höller'in malikasine
- bitse ne olur,
bitmese ne?-
Evet yeni bir kitap incelemesiyle karşınızdayım. Kimmiş bakalım bu Müzeyyen.
Bir yks öğrencisi olarak şöyle bir örnek vererek başlamak istiyorum. Hani paragraf sorusu çözerken bütün paragrafı baştan sona okumuşsundur ama paragraf bitince " oğlum ben ne okudum ya..." diye kalırsınız ya işte o paragraf sorusu, bu kitap. Kitabın ismi beni kendisine çok çekti ve okumak istedim. Elime aldım ve tedirginlik içinde başladım kitaba. Başladım ve bitirdim. Bitirdim ve bomboş bakakaldım.
"Ben ne okudum ya, konusu neydi ki bunun..?"
İşte o an kitabın son sözü beyninde şak diye beliriverdi. "Bitse ne olur,
bitmese ne?" Ahaa buldum işte dedim. " Okusam ne olur, okumasam ne?"
Gerçekten kitap tam bı boşluk ve hayal kırıklığıydı benim için. Baş karakterimizin kendi içsel (aşırıya kaçan, sokak ağızı ve boş küfürlerle dolu) konuşmalarıyla kitabı okuyoruz. Yaptığı betimlemeleri de içselleştiremedim. Kitapla bütünleşemeden okudum ve bitirdim. Yani konusunu pek anlayamadım, anlatış tarzını pek sevemedim. Yani edebi açıdan kendime de bir şey katamadım. Kitabın incelemesini tam anlamıyla yapacak kadar bile bir şeyler ekleyememişim kendime.
Ah be Müzeyyen neden bıraktın da gittin be adami...
Okumak için gösterdiğim çaba öyle büyüdü ki kitabın konusu, verdiği mesajları, zartı zurtu hepsi arada kaynadı. Bir kitabı okumak bu kadar zor olmamalı ya. Üstelik bu zorluk metnin ağırlığında değil, yazım biçiminde.Son sayfaya gelmeye çalışırken yaşama sevincimi yitirdim resmen. O konuşma çizgilerini koymadın, bir paragrafı 5 sayfa yazdın da çok mu zeki, çok özgün oldun? İyi aferin, en nobelli yazar sensin.
Kitabın içeriği de öyle ahım şahım değildi hani. Saramago sanki 200 sayfa yazmış da ya bundan bir cacık olmayacak deyip konuyu körlük'e bağlamış gibi. Beğenmedim.
Eğer kısa bir kitap olmasaydı yarıda bırakmak zorunda kalırdım fakat bunda Bay Lewis'in bir suçu yok. Genelde -harika olmasa bile- özenli bir yayınevi olan Kronik'in çevirmeni Fatih Yücel ve son okumayı yapmayanların yüzünden olurdu bu. Hemen hemen her paragrafı kafamda yeniden düzeltip okumak durumunda kaldım. 2024'e girerken artık şu çeviri ve redaksiyon sorunu -en azından büyük yayınevlerinde- ortadan kalkmalı. Kitabın kendisi diğer Bernard Lewis kitapları gibi ufuk açıcıydı.
