Etrafımıza saçtığımız kelimeler oranında ölürüz... Konuşanların sırrı yoktur. Ve hepimiz konuşuruz. Kendimize ihanet eder, kalbimizi teşhir ederiz; her birimiz dile gelmezliğin celladıyızdır; her birimiz sırları, en başta da kendi sırlarımızı yok etmek için çırpınırız.
Sayfa 21Kitabı okudu
Kitap Virginia Woolf’un 1928’de yapılan iki üniversite konferansının birleştirilmiş halidir. Woolf kadınların tarih boyunca edebiyatta neden az temsil edildiğini, bunun altında yatan toplumsal normları ve cinsiyet rollerini sorguluyor ve çarpıcı analizleriyle kadınların edebiyatta var olma mücadelesini, karşılaştıkları zorlukları ve kısıtlamaları anlatıyor ve bu mücadeleyi tarihteki kadın yazarlardan örnekler vererek, onların nasıl yok sayıldıklarını ve gölgede bırakıldıklarını açıklıyor.
“Dünya erkeğe dediği gibi kadına da istersen yaz, beni hiç ilgilendirmiyor demiyordu. Dünya kaba bir kahkahayla, yazmak mı diyordu. Yazmak senin neyine?”
Bunun yanı sıra kadın yazarların yaratıcılıklarını nasıl geliştirebileceğini tartışıyor. Ayrıca, kadınların edebi çalışmalarını sürdürebilmeleri için maddi bağımsızlığa ve kendi alanlarına ihtiyaç duyduklarına vurgu yapıyor. Böylelikle kadınların yaratıcılıklarını ifade edebilecekleri bir ortamın önemine atıfta bulunuyor. Woolf’un bu kitabı kaleme alması edebi dünyada önemli bir dönüm noktası olmuştur. Aynı zamanda feminist düşünceye de önemli bir katkı sunmuştur. Cesur ve etkileyici anlatımı, okuyucuları sorgulamaya ve kadınların edebiyatta nasıl daha güçlü bir ses haline gelebileceğine dair derinlemesine düşünmeye yönlendiriyor.
Kendine Ait Bir Oda 
Virginia Woolf
Umberto Eco'nun Gülün Adı adlı romanının sonunda yakılan kitaba üzülen kaç kişi vardır bilmiyorum ama Saraybosna'daki savaş sırasında camları kırık evinde soğuktan donarak ölen bir şair vardır. Şairden uzun zaman haber alamayan arkadaşları evine giderler. Kapı açılmayınca kırmak zorunda kalırlar, evin içinde gördükleri manzara karşısında diken diken olan tüyleri soğuktan taş kesilir. Çünkü şairin ayakkabıları bile ayağında değildir. Sonradan anlaşılmıştır ki soğuktan donmamak için yakmıştır onları ama evinin duvarları kitap dolu olan şair, bir tek kitabını bile yakmamıştır soğuktan donacağını bile bile. 1996 yılının Aralık ayında, savaş sırasında 35. Saraybosna Şiir Günleri'ne katılan Akgün Akova, anlattığı bu olayı şu cümleyle bitiriyor:
"Ne yazık ki kitapları yakanların sağ kaldığı ve kendilerini haklı gösterdiği, kitapları yakmayanların ise nesli tükenen canlılar gibi yok olduğu bir dünyada yaşıyoruz."
Niye hep bana denk gelir ki bu olaylar :))
🍀Şimdi servis beklerken çay ocağına oturdum. Yanıma meczub gibi biri oturdu. Çay istedi ama çaycı vermedi. Kalk git dedi. Adam da kalktı ve giderken kolundan tutup yanıma oturttum. Kendisi arkadaşımdır, ona da bir çay rica ediyorum dedim. Çaycı bana pis pis baktı ama bir şey de diyemedi. Bir de sigara ikram ettim. Çayı da geldi. Meczubun keyfi beyde yok MaşaAllah 😁😁🍀
Yorum yok :)
Martin gülümseyerek başını salladı, ama bir erkek neden evlenmek ister ki diye soruyordu içinden. Hayret verici, anlaşılmaz bir şey olarak görüyordu bunu.
Kitabın kapağına ve tanıtımına göre çok yüzeysel ve beklentimin altında kaldığını ifade etmek istiyorum. Nöro bilim alanında bir şeyler yazmamış aleladel sağdan soldan duyabileceğimiz bir kaç bilgiyi yalnızca aktarmış kitap hemde uzatarak. E tabi bi sağlıkçı olarak okuduğum içinde etkilenmemiş olabilirim. Kitap hakkında söyleyebileceğim çok şey yok üzülerek tercih sizin 
Pia Mater
