Son zamanlarda okuduğum ikna ve sorgulama yetisi en yüksek kitaplardan biri Anarşist Banker ve Şeytanın Saati. “Huzursuzluğun Kitabı” eseriyle beni diken üzerinde hissettiren Pessoa, bu huyunu yine devam ettiriyor. Enfes mi enfes iki hikâyeyi gelin biraz daha açalım.
İlk hikâyemiz Anarşist Banker.
Lizbon sokaklarında bir kafede, kahve eşliğinde güzel bir sohbete dâhil oluyoruz. Güzel diyorum çünkü ben bu tarz sorgulayıcı ve sofistik diyaloglara bayılıyorum.
Anarşist ve aynı zamanda varlıklı bir banker, eski bir arkadaşına hem banker olup hem de nasıl anarşist olduğunu anlatıyor. Bir tarafta burjuvazinin getirdiği baskın düzen diğer tarafta bu düzeni yıkma çabası. Bir de propagandanın önemine zaman zaman dikkat çekilmiş ki, enfes !
Berrak mı berrak, akıcı mı akıcı harika bir hikâyeydi. İşte en sevdiğim alıntı:
“Asla varılamayacak yere her zaman dosdoğru gidildiği için mi, yoksa varışı olmayan yere doğru dönüp durulduğu için mi hiçbir şeyin sonunun olmadığını kimse bilmez.”
Gelelim ikinci hikâyemiz Şeytanın Saati’ne.
Huzursuz, merak uyandırıcı, kuşkulu bir kalem olan Pessoa, bu hikâyede şeytanı ve Meryem Ana’yı karşı karşıya getiriyor. İyilik ve kötülük ile, din üzerine, inanç üzerine alaycı ama aynı zamanda derin bir diyalog-metin.
Şeytan kavramını okumayı en sevdiğim metinlerden biri kesinlikle Şeytanın saati. İşte en sevdiğim alıntı:
“Tanrısı ve Şeytanıyla, içindeki insanlarla ve onların gördükleriyle birlikte bütün bu evren ebediyen çözülmeye çalışılacak bir hiyerogliftir.”
