“Bilinç düzeyimizde unutmayı seçtiğimiz tüm çocukluk yaralarımız bilinçaltımızda onları görüp, kabullenmemizi bekliyor. Üstlerini örtüp, onları görmemeyi seçtiğimiz sürece bizi hasta etmeye devam edecekler.” Kitabın özü bu. Bu özü kabullenmek çok zor değil. Fakat özün de özünü sorarsanız çocuklukta bize yaraları açanlar kimler sizce? O yaraları açanları affetmeyin diyor yazarımız. Dini kaygılarla, sizi yaralayan ebeveynlerinizi affetmek, sizi sebebini bilmediğiniz hastalıklara götürür ve nihayetinde öldürür, diyor. Bende diyorum ki; affedenler öldü de , affetmeyenler ölmedi mi ? :) Şaka bir yana, sizde kendinizi iyileştirmenin psikolojik olarak daha sağlıklı olmanın yollarını arıyorsanız , size ne iyi geliyorsa onu yapın. Kimisine affetmek iyi gelir, kimisine affetmemek. Hayat sizin, seçim sizin. <3