Bir gün sabah sabah kapıyı vursam,🌞
Kim o dersin uykulu sesinle içerden.
Saçların dağınıkdır, mahmursundur.
Kimbilir ne güzel görünürsün sevgilim,
Bir sabah vakti kapıyı çalsam,🌞
Uykudan uyandırsam seni,
Ki, daha sisler kalkmamıştır Haliç’ten.
Fabrika düdükleri ötmektedir.”
“insan en çok sabahları arar sevdiği kadını”
diyor birisi, katılıyorum o sabahlara
öğleler kaba
yaşanır, kalındır
akşamüstleri ince hüzünlü
çiçekler alınıp
verilebilir
sabahtır yalnızlık
ve şiirsel hiçbir
yanı yok sanılır
var mıdır, vardır
vardır, ama
çiçeklerle değil
kendi başına
zımpara taşı gibi
acımasız.