Bu Dostoyevskidən oxuduğum üçüncü kitabdır. Əvvəla qeyd edim ki,kitab axıcı dillə yazılmışdır. Əsərdə süjet xəyalpərəst biri ilə Nastenka arasında dövr edir. Nastenkanı heç sevə bilmədim. Nə istədiyini bilməyən biri olaraq,elə bu səbəbdən də onu sevən birinə də boş ümid vəd etdi. Boş deyirəm,çünki hislərindən əmin olmayaraq bir qərar verir və sonra da heçnə olmamış kimi öz yoluna davam edir. Və ardınca da yazdığı məktubla,qismən vicdanını rahatladır.
Xəyalpərəstə gəlincə isə,bu xarakter sadəcə sevgi aclığı çəkir. Tənhalığına son vermək istəyir. Elə düşünürəm ki,onun üçün fərq etmirdi,bu aclığı Nastenkayla da doldura bilərdi,ya da bu başqası da ola bilərdi.
Nastenkadan daha çox xəyalpərəstdə saflıq hiss elədim. Nastenka gerçəktən sevirdisə,elə məhz əvvəlki sevdiyini də gözləməli idi. Vəd etdiyi vaxtdan da artıq gözləyə bilsəydi birinə də boş ümid verməyə tələsməzdi. Xəyalpərəstin isə sevgisi gerçək idi. Nastenka onu yox kimi bir kənara qoysa da,onun haqqında tək bir pis fikir düşünmək bir yana,hətta yeni həyatında sadəcə xoşbəxt olmasını dilədi.
