bu kitapta yazar, farklı mesleklerde çalışan insanların, iş yerlerinin (örneğin depolar, plazalar, danışmanlık ofisleri) ve ürünlerin (ton balığı, büskivi) yolculuğunu ve içinde bulundukları rutini çelişkileri ve güzellikleri ile bir arada anlatıyor. büskivi şirketinin çalışanlarının, üst düzey beyaz yaka çalışanlarının mesleklerinin anlamını sorguladığı bölüm beni etkiledi. mesleklerinde insanların topluma yarar sağlamak gibi bir tatmin aradıklarını ve büskivi üretmenin temelde bu tatmini sağlayabileceğini ama uzmanlaşma ve markalaşma ile birlikte bu tatmini yaratacak her türlü göstergeden ve somutluktan uzaklaşıldığını anlatıyor (yabancılaşma, marx). şirketlerin beyaz yaka meslekelerinin çocukların büyüdüklerinde olmayı diledikleri meslekler arasında hiç yer almamalarını da buna bağlıyor alain de botton. kitapta işlenen bir diğer temel konuysa aslında iş yerlerinin, sistemlerinin ve araçlarının sanatsal ve entelektüel bir ilgiyi hak ettiği. binlerce kilometre yol kat edip uzak ülkelerden birbirlerine meta taşıyan gemilerin, içindeki ürünlerin %50si (rakamı tam hatırlamıyorum) 3-4 gün içinde tamamen değişen depoları, ve geniş bir konu olan pilon şekillerini ilgiye değer buluyor. kitabın sonu çok hoşuma gitti. "işimiz hiç olmazsa bizim aklımızı başka yere çeker, bize mükemmellik umutlarımızı yerleştireciğimiz harika bir sabun köpüğü sağlar, ölçüsüz endişelerimizi nispeten daha küçük çaplı ve başarılabiir birkaç amaca yoğunlaştırır, bize bir üstünlük duygusu verir, saygıdeğer bir şekilde yorar bizi, masaya yemek koyar. Bizi daha büyük dertlerden uzak tutar"
