Cinayeti Gördüm Julio Cortazar
-
Baskı Tarihi:Nisan 2015
-
Sayfa Sayısı:184
-
ISBN:9789750707957
-
Orijinal Adı:Bestiario, Final Del Juego, Las Armas Secretas
-
Çeviri:Nihal Yeğinobalı
-
Yayınevi:Can Yayınları
-
Kitabın Türü:
Kitap 13 öyküden oluşuyor. Dili ağır olmakla birlikte bütün hikayelerini beğendiğimi söyleyemeyeceğim. Bazı hikayelerinde çeviri hatası mı var diye düşündüğüm kısımları oldu. Hikayelerin içeriğinde bir son beklerseniz hayal kırıklığına uğrarsınız. Çoğu hikaye gerçek hayattan kopukluk ve absürtlükleriyle yoğun diline yayılmış. Paris'te Bir Genç Hanıma Mektuplar öyküsünde tavşan kusan adam, bu söylemimden kısa bir örnek diyebilirim. Hikayeleri içinde en sevdiklerim Cinayeti Gördüm, Bir Sarı Çiçek, ve Ele Geçirilen Ev.
Cinayeti Gördüm öyküsünde, bir fotoğrafçının, genç erkek ve orta yaşlı kadını gözlemine dayalı, her bir küçük ayrıntısıyla somut çıkarımlarını hayal dünyasıyla bezeyerek, olasılılığı yüksek hikayeleştirmesini etkilenerek okudum. Sonuç olarak, Fotoğraf sanatçılarıyla ilgili bu zamana kadar hiçbir öngörümün dahi olmadığını anlamış bulundum :). Gölge ve ışığın düşme açısıyla kişilerden yayılan duygu yoğunluğunun harekete dökülmüş anlarını söküp alırcasına makineyle çekmek kesinlikle sanat işi. Birde fotoğrafçının keskin sezgileri, her an tetikte oluşu, ellerini mükemmel şekilde kontrol etmesine hiç girmeyeceğim bile... :)
Bir Sarı Çiçek öyküsüne gelecek olursam, varoluşsal buhranı olan yaşlı bir adamın, farkında olmadan efsanevi bir sebebe dayanarak hayata tutunması işlenmiş. Tesadüfen otobüste karşılaştığı bir çocuğun, kendisinin küçük bir prototibi olduğunu ve kendisinin ölmeden çocuğun doğmasından dolayı (yaşlı adamın mantığınca) zamanın akışında aksaklık olduğunu, çocuğun hayatıyla benzerliklerini de katarak yaşama dair algısının ne derece bozulduğu gözler önüne serilmiştir.
Kitabın henüz izlemediğim Cinayeti Gördüm filmi de var. Kanatimce yoğun olmadığınız zamanda kitabı okumanızı tavsiye ederim :)
Kitaptan 19 Alıntı
Yaşam, yukarı doğru bir çıkıştır ve soncul bir tıkırtıyla noktalanır, aynı zamanda yaşam alçak, beyaz bir tavandır, kişiyi lavanta çiçeği kokan, ılık bir kuytuyla sarmalar.
Cinayeti Gördüm, Julio Cortazar (Sayfa 173)
Bir bakıma her arkeolog kendini, arayıp bulup ışığa çıkardığı geçmişle özdeşleştirir.
Çiçek güzeldi, gelecekte insanlar için her zaman çiçekler olacaktı. Birden damdan düşercesine hiçi anladım, hiçliği demek istiyorum, hiç. Ben bunun huzur olduğunu sanmıştım, bir zincirin son halkası. Oysa ölecektim. Luc zaten ölmüştü, bizler için bir daha hiç çiçek olmayacaktı, bir daha hiçbir şey olmayacaktı, hiç ama hiçbir şey, hiçlik de buydu işte.Bir daha hiç çiçek olmaması.
İnsan elinde fotoğraf makinesiyle dolaşırken hangi konuda olursa olsun gözünden hiçbir şey kaçırmamakla sanki yükümlüdür.
Tuhaf gelen tek bir şey vardı: Her zamanki gibi düşünmeyi sürdürmek, her şeyi bilmek. Bunu algılamak, diri diri gömülmüş bir adamın, gözlerini yazgısına açtığı o ilk andaki dehşetine benziyordu.
Saatler geçiyor, bir iki dakika geçiyor, zaman kamçılarla, saçılan tükürüklerle dolu olan bir şey.
Söylenmesi gereken sözün gerisi hep bir buluttur.
...düşebileceği bir yanılgıyı önceden kestirebilirse dönüp yeniden bakmak kişinin elindedir. Her şeyi, üstlerindeki gereksiz kılıkları soyarak çırılçıplak bırakmak için, bakmakla bakılan gerçek arasında bir seçim yapmak yeterlidir, belki de. Bütün bunların çok zor olması da cabası.
Eskiden de böyle, zamandan arınmış bir uzak köşe vardı, bu köşeye atılmış duran bir de kirli paçavra parçası ki birbirlerine belki de söylemeleri gerekirken hiçbir zaman söylememiş oldukları şeyler gibiydi.
O ilk gün uzun uzun fotoğrafa bakıp o sahneyi anımsadı: Elden gitmiş olan gerçekle anının iç karartan karşılaştırılması, bütün resimler gibi donmuş bir anı ki hiçbir şeyi eksik değildi, sahnenin asıl toparlayıcısı olan hiçlik bile; hele hele hiçlik hiç eksik değildi.
