"günlerini unutmayan giderek devleşen bir bilinç gibi; küllerimiz düşlerimiz ve karıncalarımız karışmış da olsa birbirine onlardan da değilsin sen, sen hiçbir yere ait değilsin, aitsiz kimliksin sen, "Aitsiz Kimlik!"
"ya uymak ya yok olmak" öğüdüne kulak asmıyor görünsen de şu bilinmezlik, - sizlerin de (okurların) ayırdına çoktan varmış olacağınız biçimde -, akorsuz iki kalp taşıyan insana dönüştürmüştü seni! "
"bir tek kalbine her şeye seyirci iki kalbin senin daha mı az yaralı diyorum ruhunu saran inleyen nağmelerle?.."
Zenime'ydi adı.
Asrın kadını adeta Zenime, Havva'dan bu yana bir kadının elinden çalınan milyonlarca zerresi hayatına rağmen, yurt dışında İslam'da humanizm dersleri vermiş, antik bir çağdan kalma bir kraliçe edasıyla ömrünün baharını geçirirken mor bir kaftanı sırtına geçirip bütün bu asırdan ve asrın ardının canına yandığı için kaçıp bırakmış Zenime.
Yaşamış günahı ve sevabı, iyiliği ve kötülüğü, tinselliği ve maddeyi, geçmişi ve geleceği, hepsinin hesabını şimdi bir bir vermek kalmış ona, bir aynanın karşısında bekleyişin süslü imparatorluğunda yeniden gencecik bir kız henüz daha ilk aşkın tatlı sarhoşluğunda ve kırılganlığıyla ruhunda tazecik, tahtında gözleri ömrünün ufuk çizgisinde bütün bu hesaplaşmanın kesimini bir Mefistofelesvari cüce görüyor.
Zenime cümbüşün gürültüsünü karıncaların fısıltısından duyuyor iliklerine kadar işleyen, esen rüzgar tüylerini ürpertiyor, talih kuşunun tüyleri gökten yağmur misali dökülüyor.
