Kısa boylu insanlar için kullanılmasından nefret ettiğim bir tabiri kitaplara çok yakıştırıyorum: Kısa olduğuna bakma, onun yarısı da yerin altında. Bu o kitaplardan biri. 108 sayfa kitaba kaç kat çıkabilirse çıkmış Quintana. Hem de sessizce, bize bambaşka olaylar anlatır gibi yaparken yapmış bunu. Son bir çivi bırakmış sona, okurun zihniyle kitabın sayfaları birbirine çakılı kalacak şekilde ortalamış. Çat diye bir ses sonunda ve asla unutamayacağımız bir kadın, yüreğimize hoyrat ellerini uzatıp tırnaklarını geçiren: Damaris.
Kolombiya'nın Pasifik kıyısında doğanın insanlardan üstünlüğünü sık sık hatırlattığı bir kasaba. Denizin yükselip alçalışına, köpürüp vicdana gelmesine bakan tahta bir barakaları var Damaris’le kocasının. Anne olmak istiyor Damaris, ama olamıyor. Tüm bakışlar onun eksikliğine bakmıyor gibi geliyor ona, hepsi ağzını açar açmaz onun işe yaramazlığını bağırıyor sanki. O boğulmuşluğun içinde debelenirken çıkıyor yavru köpek karşısına. Sahipleniyor, koynunda büyütüyor onu.
Ama işte, doğa zorlu. Deniz gelgitli. Damaris de öyle. Denizin aldığı bir çocuğun gölgesi düşüyor önce satırlara, sonra sevgisizlik, şiddet, terkedilmenin acısı, kıskançlık, gaddarlıklar, yalnızlıklar vuruyor sahile. Hepsi birer denizci kementi, sıkıyorlar Damaris’in boğazını. Sonra olan oluyor, kement Damaris’in eline geçiyor..İçimizi parçalayana kadar sıkıyor o da.
Kitabın anlatımı duru, çevirisi özenli, kendisi muazzam..Ama eğer ruh haliniz bu kadar şeyi kaldıracak durumda değilse, okumayı erteleyin bu kitabı.
