“Oblomov işte böyle, sıcak bir ateşe yaklaşır gibi yaklaşıyordu Agafya Matveyevna’ya. Bir gün de fazla, neredeyse alevlere girecek kadar yaklaşmıştı, az kaldı tutuşacaktı...”
“Oblomov’u sevmesinin nedeni acaba, sevmeden kocaya varmış olması, otuz yaşına kadar sevmeden yaşamış olması, şimdi birden aradığını bulmuş olması mıydı?”
Ürək ağrısı ilə hiss edirdi ki,onun daxilində nə isə yaxşı,parlaq bir təşəbbüs,bəlkə də,indi artıq ölmüş olan bir cəhət qəbrə basdırılmış kimi dərin basdırılmış,ya bir qızıl kimi, dağın təkində qalır və bu qızılın bir pul şəklində əldən-ələ keçməsi vaxtı artıq çoxdan çatmışdır.
Lakin bu xəzinə üzərinə hər cür zir-zibil,kənardan gəlmə yararsız şeylər qalaqlanmışdır.Sanki kim isə ona dünyanın və həyatın bəxş etmiş olduğu xəzinəni oğurlayıb,onun öz qəlbində basdırmışdı.Onun həyat sahəsinə çıxmasına,ağıl və iradə qanadlarında sürətlə uçmasına nə isə mane olurdu.Nə isə gizli bir düşmən onun ilk inkişaf yolunda böyük bir əngəl olmuş və həqiqi insan vəzifəsi sahəsindən çox uzaqlara atmışdır...
Kim için yaşayabilirim, hangi gaye için? Neyi arayacağım? Ne için savaşacağım? Neyin rüyasını göreceğim?
Hayatın çiçekleri döküldü, sade dikenleri kaldı.