Cioran'ın Metis Yayınları'ndan geçtiğimiz günlerde çıkan kitabı. Daha öncesinde diğer eserlerini okuduğum için kendisinin bu kitabını da aldım ve okumaya koyuldum. Klasik bir Cioran üslubu burada da bizi bırakmıyor. Bu duruma malesef mi demeliyim yoksa bundan mutmain mi olmalıyım henüz karar verebilmiş değilim.
Cioran'ı okumak oldukça zor. Anlaşılması güç, karamsar ve yoran bir dili olduğunu kanaatimce itiraf etmem gerek. Ancak fazlasıyla cesur ve zeki bir düşünürle karşı karşıya olduğumuz da inkar edilemez bir gerçek.
Ölüm üzerine fazlasıyla kafa yoran, kendi tabiriyle "bu konuyu bırakması ve başka konu üzerine kafa yorması" mümkün değil. Ölümü, hayatın icat ettiği en sağlam şey olarak görmüş ve temel düşüncesi de bu çerçevede oluşmuştur.
Sindire sindire okunması gereken, kendi içinde bir bütünlük barındıran ve insanı ciddi manada rahatsız eden ve yaralarını kanatan bir yazar Cioran. Belki de en sevdiğim ve beni kendisine en çok çeken yanı budur. Kim bilebilir?
Hayata, dostluğa, insana dair farklı bakış açıları; aforizma niteliğindeki onlarca sözüyle, okuduktan sonra insan üzerinde bir ağırlık, bir yorgunluk bırakıyor.
Yine kendisi kitaplar için "Yaraları kanırtmalı, hatta yeni yaralar açmalı. Kitap tehlike arz etmeli." diyor. Az önce kitabı bitirdim ve yeni yaralar açtı, eski yaralarıma da tuz bastı kendisi.
Diğer kitaplarıyla birlikte bu kitabını da muhakkak tavsiye ederim.
