Düşleri tekti Yolay'ın. Umudu tekti. Böyle düşünür böyle dillendirirdi usundan geçenleri. Tek dostu annesi Umay'dı. Yüreğini paylaşan, fikirlerine ortak olup tartışan bir devdi o. Masalların zor yenilen kötü adamına inat yenilmez bir güçtü. İyi ki vardı. Annesiyle attığı her adımda biraz daha büyüyordu Yolay. Ne o, ne de annesi; varsıl dünyanın bireyi değildi. Ancak yürekleri de isimleri gibiydi. Ayistan'da yaşıyorlardı. Bu ülkede tüm isimler Ay'la başlardı: Aygül, Aycan, Ayhan, Aysel, Ayşen, Aytan, Ayten, Aygüzel… Annesi hep söylerdi: Ay'la başlayıp ardı sıra isim yüklenmişse bir yerlerde umutsuzluk vardır. Hülya Tozlu, soyadından da anlaşılacağı üzere tozlu yolların yazarıdır. Zoru sever. Kolaya kaçmaz. Toplumsal olana yakın duran, bireysel kazanımlara temkinli yaklaşan, insan hallerini kendine dert edinen bir aydındır. Sanatının nüvesi her daim insandır. Üreten, emek veren, paylaşan insandan söz ediyorum elbette. Yaşamdan sağalttıklarını ruhuyla bezeyen ve yazdıklarını kendi süzgecinden geçiren deneyimli bir yazın ustasıdır. -Atila Er-

Yazar: