Önünde saygıyla eğilmeyi hak eden, malesef vefatından çok sonra kitaplariyla tanıştığım kürd yazar Mehmed Uzun'nun okudugum ilk kitabıdır.
Bu kitabı okurken oradan oraya öyle hızlı sürükleniyorsun ki. ancak sürüklenmeyi fark etmiyorsun bile. geçişler içinde, sanki bir sinema filmini yaşarmış gibi; izlermiş gibi değil, yaşarmış gibi.
bunu zaten yazar sayfa 254'de şöyle anlatıyor:
Bu kitabı okurken oradan oraya öyle hızlı ardına düştüğümüz kahramanlarımızın yüreklerinin sesini duyabilmek, duygularının, yüzlerindeki ifadelerin ayrıntılarını kavrayabilmek için, bu yolculuğun yer yer dolambaçlı, yer yer rahat ve düz yollarından geçmeliyiz. sesleri duymalı onları hissetmeliyiz. seslerin, renklerin, tatların, yalın, ama bir o kadar da karmaşık varlığını görmeliyiz.
Hikayemizde bir büyük ülke, başında generaller, en tepede general serdar, her yerde büstler, fotoğraflar, vatan millet sakaryalar, bitmek bilmez nutuklar, görece bolluk, modern binalar, modern yaşamlar, iş, aş. o büyük ülke'nin içinden bir başka yer, dağlar ülkesi, büyük ülkenin içine aldığı bir kaç ülkeden biri, ismiyle müsemma, dağlarla sarılı, kaderi göçlere, sürgünlere yazılı, her daim kan, sefalet, açlık, yasaklar, ağıtlar, stranlar. Baz ile Kevok'un hikayesini anlatırken fonda o büyük ülke'ye, onun güce dayalı, baskıcı, çok bildik bir militer perspektif ile yoğrulmuş idare biçimine, o demir yumruk altında on yıllardır ezilen, harap düşen, susturulan dağlar ülkesi'nin değişmeyen kaderine dair çizdiği büyük fotoğraf ile aşk ve ölüm'ün değil karanlık ve aydınlığın kitabı.
