Eveli sene kitap fuarıydı ve ben alacağım kitapların peşinde tren katarı misali bi o stand benim, bu stand senin dolanıp dururken en güzel tesadüflerden birini yaşamış ve İnci Aral'la tanışıp sohbet etme fırsatı bulmuştum..Liseyi bitirdiğim yıl,"Mor" kitabıyla kelimelerine ortak olduğum kadın karşımdaydı ve sohbet sırasında, "neden kitap?" diye sormuştu bana ve hiç tereddütsüz "beni iyileştiriyor", deyip babamı kaybettiğimi ve travmayı atlatamadığımı,kabullenemediğimi anlatmıştım..O da bana,"O zaman bu kitabı senin için yazmışım",deyip imzalamıştı..
"Bu kitap ölümü ve onun ardından yaşanan travmaları,yoksunluğu ve neden ölümü anlamadığımızı anlatıyor",demişti..
Okudukça babama dahada yakınlaşmış gibi hissetsem ve öyle ol(a)madığın farkına varsam da, çevremdeki bi çok sevdiğim,görüştüğüm, konuştuğum,seviyorum dediğim ya da merhabalaşır geçtiğim insanın yıllıklarında ne düşünür,ne hissederim acaba diye de düşünmeden edemedim..
sevdiklerimizi "gerçekten" sevmek ve anlamak gerektiği bir kez daha ince ince gözüme girerken;bununla birlikte ruhumu öp(e)meyen ve benim ruhlarını öpmeyi başaramadığım insanları düşündürttü kitap bana..
"Aman canııııımm,ölümün nesi anlaşılır ki?",diye düşündüğünüzü tahmin edebiliyorum ama insan bi kere budanmaya görsün..yoklukla sarmalanırken, o boşluğa anlam verebilmek ya da birazcık olsun katlanabilmek için denemediğiniz yol kalmıyor ve bu kiraptan sonra ölümün bitiş değil bir geçiş olduğunu daha kolay kabullenebilir hale geliyorsunuz..Herkese keyifli okumalar..
